Hetjusaga sjálfstæðiskonu

Flestum er sjálfsagt í fersku minni það ægivald sem Davíð Oddsson hafði yfir Sjálfstæðisflokknum um árabil. Og ekki bara Flokknum heldur nánast öllu samfélaginu. Hér ríkti undarlegt hræðsluástand þar sem fólk þorði ekki að tjá skoðanir sínar ef þær voru í einhverju frábrugðnar skoðunum Foringjans. Heilmikið eimir eftir af þessum ótta og kannski hefur hann alltaf verið til staðar í þjóðfélaginu í einhverri mynd.

Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, menntamálaráðherra, er hetja. Í alvöru. Ég tek ofan fyrir henni. Það kæmi mér ekki á óvart að flokkssystkin hennar væru nú græn af öfund vegna dirfsku hennar og vildu nú flest Lilju kveðið hafa. Líklega sagði hún upphátt það sem þau hugsa öll og muldra í barminn.

Á Íslandi er nefnilega hvorki raunverulegt málfrelsi né lýðræði. Ekki þingræði heldur. Ríkisstjórnin ræður öllu og óbreyttir þingmenn eru bara upp á punt. Þeirra þingmál eru látin hverfa, hversu þörf og nauðsynleg sem þau eru. Það á við þingmenn allra flokka, ekki bara stjórnarandstöðunnar. Það er greinilega ekki sama hvaðan gott kemur á Alþingi Íslendinga og fjölmörg þjóðþrifamál eru látin daga uppi í nefndum eða ofan í skúffum. Sumir þingmenn kalla þetta lýðræðishalla. Ég kalla þetta skort á alvöru lýðræði. Svo er smjaðrað grimmt fyrir almenningi (kjósendum) í örfáa mánuði fyrir kosningar, öllu fögru lofað upp í báðar ermar og skálmar líka, en svo má þessi sami almenningur éta það sem úti frýs þess á milli. Það furðulegasta er að alltaf lætur fólk blekkjast - aftur og aftur og aftur - trúir fagurgalanum og kýs yfir sig sömu hörmungarnar þrátt fyrir fögur fyrirheit um annað - og eyðir svo næstu fjórum árum í að kvarta og kveina. Ég skil þetta ekki.

Ég setti saman stutt myndband með yfirlýsingum gærkvöldsins til heiðurs Þorgerði Katrínu. Í dag er hún hetja í mínum augum. Hún sagði það sem allir hefðu viljað sagt hafa. Og allri alvöru verður að fylgja eitthvert gaman.

 

Viðbót:  Fréttablaðið í dag