Til hvers er Alþingi?

Frábær grein birtist í Fréttablaðinu í dag. Hún er eftir Njörð P. Njarðvík og er mjög sönn frá upphafi til enda. Þingræðið á Íslandi er fótum troðið, þingmenn eru eins og puntudúkkur sem segja það sem Flokkurinn leyfir, þegja um það sem Flokkurinn vill þagga niður og greiða atkvæði eins og þeim er fyrirskipað. Ákvæði 48. greinar stjórnarskrárinnar um að þingmenn séu eingöngu bundnir við sannfæringu sína er hunsað algjörlega. Enda þingsætið í húfi, eða hvað? Þingmenn skirrast ekki við að svíkja bæði eigin sannfæringu og kjósendur sína til að halda þingsætinu í von um að fenni yfir orð, gjörðir og aðgerðaleysi. Þeir beygja sig undir ofurvald flokksforystunnar því aldrei má spyrjast að ólíkar skoðanir um hin ýmsu mál eigi heima undir kúrekahatti flokkanna þótt það sé í hæsta máta eðlilegt.

Hér er svo grein eftir Sverri Jakobsson sem birtist í Fréttablaðinu 29. febrúar sl. og fjallar um sama efni. Takið eftir tölunum sem Sverrir nefnir um að árið 2007 hafi ríflega 90% af samþykktum lögum á Alþingi verið úr smiðju ríkisstjórnar. Þingmannafrumvörp og ályktanir fara beint ofan í skúffu og eiga sér enga lífsvon - frumvörp frá fólkinu sem beinlínis er kosið til þess að semja og setja lög. Hverslags víðáttuvitleysa er þetta eiginlega?

Hér er svo samanklippt svolítil umræða um einmitt þetta mál í Silfri Egils 9. mars og fréttum RÚV 10. september sl. Takið eftir tölunum sem Katrín nefnir. Sláandi. Þessu verður að breyta! Er það ekki á valdi þingmanna sjálfra með því að hafna flokksræðinu og ofríki framkvæmdavaldsins og fylgja sannfæringu sinni?

Hávær þögn

Það er nú meira hvað þögn getur verið hávær. Ærandi. Það var hún svo sannarlega á Austurvelli í gær. Eiginlega háværari en púið að þögn lokinni. Mörg hjón eða pör kannast við það sem kallað er "the silent treatment" sem mun vera verri en nokkurt rifrildi. Ég trúi því alveg.

Eftir þögnina og púið hentu nokkrir skóm að Alþingishúsinu að Arabasið. Þótt það tíðkist ekki í okkar menningarheimi má líta á það sem táknrænt engu að síður. Við Massimo hans Harðar tókum þá skó sem lentu á gangstéttinni og röðuðum þeim snyrtilega á efri tröppur hússins með sólana upp. Svo kom maður með fullan poka af banönum og raðaði þeim álíka snyrtilega á neðri tröppuna. Líka táknrænt.

Skömmu seinna, á heimleiðinni, hitti ég gamlan vin minn og bekkjarbróður sem hefur mætt á alla fundina. Það er orðið ritúal hjá honum og tveimur vinum hans á laugardagseftirmiðdögum. Einn þeirra ber heimatilbúið skilti sem á stendur: "Út með ruslið!" Hann sagði að boð hefðu borist frá öllum bananalýðveldum heims þar sem þau frábiðja sér þá niðurlægingu að vera líkt við Ísland. Mér fannst það mjög skiljanlegt.

Ég er að spá í hvað ég á af mér að gera í dag - það verður ekkert Silfur! Egill er farinn í jólafrí. Kannski gefst loksins tími til að ná í aðventukransinn niður í geymslu og byrja að skreyta og kaupa jólagjafir. Ekki seinna vænna. Gísli bakaði smákökur og afaðist heil ósköp í gær eins og hann segir frá á blogginu sínu. Ég bað hann að selja mér smákökur af því ég hef ekki eldhúsgen, kann hvorki að elda né baka og slasa mig yfirleitt við eldhúsverk. Hann svarar mér kannski með tilboði og samþykkir að vera afi minn líka, enda held ég að hann sé heimsins besti afi.

En hér er sjónvarpsfréttaumfjöllun gærkvöldsins frá fundinum og nokkrar myndir sem ég tók og ein úr vefmogganum, skásta myndin sem ég fann í netmiðli. Annars eru fundirnir á Austurvelli orðnir eins og félagsheimili. Ég hitti alltaf fullt af góðu fólki sem ég ýmist þekki eða þekki ekki og kynnist þá bara. Það er hið jákvæða við þetta.