Gjaldþrot og upprisa þjóðar

Ástand efnahagsmála á Íslandi yfirskyggir alla aðra umræðu þessa dagana og ekki að ástæðulausu. Við erum skelfingu lostin og dregist hefur úr hömlu að stjórnvöld finni lausn á vandanum sem blasað hefur við alllengi. En við erum líka öskureið út í þá ofurlaunuðu, eigingjörnu gróðapunga og áhættufíkla sem hafa leikið sér með efnahag þjóðarinnar og að því er virðist teflt svo djarft að ekkert mátti út af bregða til að spilaborgin hryndi.

Þegar ástandið jafnar sig, sem það hlýtur að gera um síðir, og óttinn hjaðnar náum við vonandi þeirri sálarró að geta íhugað hverju er um að kenna, lært af reynslunni og hindrað að slíkt ástand komi upp aftur. Þar á ég við þær aðstæður sem þessum mönnum voru skapaðar til að seðja áhættufíkn sína og græðgi, skort á regluverki, aðhaldi og eftirliti með því hvernig þeir umgengust fjármuni og spiluðu með efnahag og orðstír lítillar þjóðar sem ekki má við miklu hnjaski. Ég fæ ekki betur séð en þar sé við að sakast þá stjórnmálaflokka sem sátu við völd, veittu frelsið mikla, sömdu og samþykktu lögin en hirtu ekki um að hnýta lausa enda. Og létu undan þrýstingi. Meðal annars þess vegna er svo hlægilegt að hlusta á framsóknarforkólfana Guðna, Valgerði, Siv og fleiri sem öll bera ábyrgð á ástandinu eftir langa valdasetu og helmingaskipti, en tala nú af heilagri vandlætingu eins og þeim komi málið ekki við, þau séu alsaklaus og flokkurinn hafi breyst úr maddömu í mey við það eitt að lenda í stjórnarandstöðu.

Eftirsóttustu viðmælendur fjölmiðlanna, fyrir utan ráðherra, eru nú hagfræðingar. Einn segir eitt og sá næsti eitthvað allt annað. Sumir eru bjartsýnir, aðrir svartsýnir. Þeir láta sér um munn fara alls konar orð og hugtök sem enginn skilur nema kollegarnir og kannski þeir sem vinna í fjármálabransanum. Greiningardeildir bankanna, sem nú ku allir standa tæpt, hafa undanfarna daga, vikur og mánuði rutt út úr sér alls konar hagspám og þær eru með sérheimasíður hjá öllum fjármálastofnunum. Bunan stendur út úr talsmönnum þeirra um skortstöður, hagtölur og línurit og þeir spá hinu og þessu næstu vikur og mánuði. Rýnt er í tölur og gröf en það sem gleymist gjarnan er fólkið sem er á bak við tölurnar eða sem tölurnar vísa í, fjárhagur þess, heimili, heill, velferð, viðhorf og hamingja. Tölur eru blóðlausar og skortir alla mennsku og hlýju. Þær taka ekki tillit til raunveruleikans sem maður lifir í og sýna eitthvað allt annað. Enda þótt hagfræði og tölur séu nauðsynleg tæki til vissra hluta eru þau ekki veruleikinn sjálfur og geta ekki náð utan um allar hliðar hans.

Um miðjan ágúst sl. var að venju athyglisverð umfjöllun í Speglinum á RÚV.Þar var tilefnið gjaldþrot argentínsku þjóðarinnar ekki alls fyrir löngu. Látum Spegilsmenn hafa orðið: "Það var einu sinni talað um argentínska efnahagsundrið en svo varð argentínska ríkið gjaldþrota. Er nokkuð sameiginlegt með Argentínu og Íslandi og hvað segja hagtölur okkur? Við ræðum við Hólmfríði Garðarsdóttur, lektor.

Á tíunda áratugnum voru stofnanir í Argentínu einkavæddar í stórum stíl. Það var meðal annars fyrir tilstilli Alþjóðabankans og Alþjóðagjaldeyrissjóðsins. Hagtölur voru svo jákvæðar að talað var um "argentínska efnahagsundrið". En svo varð landið gjaldþrota árið 2001 og nú huga stjórnvöld að því að ná aftur til ríkisins flugfélögum sem voru seld alþjóðlegu fyrirtæki. Hefðu Íslendingar átt að læra meira af þeirra reynslu? Hólmfríður Garðarsdóttir, lektor við Háskóla Íslands, þekkir vel til stjórnmála í Argentínu. Hún spyr í ljósi þess sem þar gerðist hversu raunhæf mælieining hagfræðin sé og hvaða merkingu tölur hennar hafa. Er hún raunveruleg speglun samfélagsins eða er þörf á því að skoða það með fjölbreyttari aðferðum."

Þetta var bara byrjunin á umfjöllun Spegilsins, sem var afskaplega athyglisverð. Hólmfríður segir m.a. um það sem gerðist í kjölfar gjaldþrotsins að Argentínumenn hafi orðið mjög ákveðnir í að bjarga sér sjálfir eftir kaosástandið sem varði í um tvö ár. "Við höfum eitthvað annað til að bera heldur en það sem einhverjir aðrir ætlast til af okkur," sögðu þeir. Argentínumenn öðluðust sjálfsöryggi til að reiða sig á sjálfa sig í kjölfar niðurbrotsins. Þeir hættu að leita að módelum fyrir velgengni og velferð annars staðar og studdust frekar við það sem hentaði þeim við þær aðstæður sem þar ríktu. Þetta var ekki átakalaust og Argentína fór í gegnum hræðilegar hremmingar, náði upprisu en nú eru aftur komnar alvarlegar krísur sem snúast aðallega um atvinnuleysi.

Einkavæðingarferlið í Argentínu er að ganga til baka. Það gekk allt út á hagfræði en tók ekki tillit til annarra hliða á mannlífinu eins og kemur fram í viðtalinu við Hólmfríði. Í ljós kemur að hagtölur hafa enga merkingu fyrir almenning sem lifir í landinu. Hólmfríður segir: "Þú ert annaðhvort bóndi í norðurhluta landsins, suðurhluta þess, eða íbúi í borg. Það er búið að loka bankaútibúinu í þorpinu þínu, búið að loka búðinni, gjaldmiðillinn þinn hefur ekkert vægi, ekkert gildi, enga merkingu... þá skipta hagtölur engu máli." Íbúar hugsa um það eitt að lifa frá degi til dags.

Kannast einhver við þessa lýsingu?

Hólmfríður heldur áfram: "Ég hef svolítið verið að bera þetta saman við það sem hefur verið að gerast á Íslandi og upplýsingarnar sem komu fram í febrúar á þessu ári þar sem við vorum ennþá - okkar fjármálaspekúlantar voru ennþá að segja okkur að þetta væri allt í lagi. Hér væri allt á byljandi blússi og við værum í fínum gír. Svo kemur bara apríl, maí og júní og það er einhver allt annar veruleiki sem blasir við okkur. Hann er að byrja að hafa áhrif á Íslendinga. Þá einhvern veginn blasir kaldhæðnin í hagtölunum við." Virðing almennings fyrir þeim sem réðu og voru kjörnir til að hafa áhrif og fara með völd og peninga hrundi og ekki hvað síst virðing fyrir hagspekingum og fjármálaspekúlöntum.

Efnahagsundrið í Argentínu stóð yfir frá um 1990 til 2000, það er ekki lengra síðan.

Hólmfríður spyr að lokum: "Hversu raunhæf mælieining er hagfræðin? Hvaða merkingu hafa tölurnar? Er það einhver speglun á samfélagið? Eru bókmenntir ekki miklu betri spegill, þar sem lýst er raunverulegum aðstæðum fólks, viðhorfum, sjónarmiðum, vangaveltum og efasemdum, heldur en hagtölur?"

Er það ekki? Ég held það. Viðtalið er í tónspilaranum merkt: Spegillinn - Hólmfríður Garðarsdóttir, lektor, um efnahagsundur og gjaldþrot Argentínu.

Glitnismyndband - fyrri hluti

Þetta myndband gengur nú manna á milli - eða slóðin að því. Það er augljóslega úr smiðju sömu manna og gerðu myndböndin tvö um FL Group, vinnslan er sú sama og stíllinn eins. Mér finnst eins og ég hafi heyrt þetta áður, en kannski ekki alveg allt. Myndbandið er athyglisvert engu að síður. Og örugglega allt dagsatt sem þarna kemur fram. Hvað haldið þið?

Hetjusaga sjálfstæðiskonu

Flestum er sjálfsagt í fersku minni það ægivald sem Davíð Oddsson hafði yfir Sjálfstæðisflokknum um árabil. Og ekki bara Flokknum heldur nánast öllu samfélaginu. Hér ríkti undarlegt hræðsluástand þar sem fólk þorði ekki að tjá skoðanir sínar ef þær voru í einhverju frábrugðnar skoðunum Foringjans. Heilmikið eimir eftir af þessum ótta og kannski hefur hann alltaf verið til staðar í þjóðfélaginu í einhverri mynd.

Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, menntamálaráðherra, er hetja. Í alvöru. Ég tek ofan fyrir henni. Það kæmi mér ekki á óvart að flokkssystkin hennar væru nú græn af öfund vegna dirfsku hennar og vildu nú flest Lilju kveðið hafa. Líklega sagði hún upphátt það sem þau hugsa öll og muldra í barminn.

Á Íslandi er nefnilega hvorki raunverulegt málfrelsi né lýðræði. Ekki þingræði heldur. Ríkisstjórnin ræður öllu og óbreyttir þingmenn eru bara upp á punt. Þeirra þingmál eru látin hverfa, hversu þörf og nauðsynleg sem þau eru. Það á við þingmenn allra flokka, ekki bara stjórnarandstöðunnar. Það er greinilega ekki sama hvaðan gott kemur á Alþingi Íslendinga og fjölmörg þjóðþrifamál eru látin daga uppi í nefndum eða ofan í skúffum. Sumir þingmenn kalla þetta lýðræðishalla. Ég kalla þetta skort á alvöru lýðræði. Svo er smjaðrað grimmt fyrir almenningi (kjósendum) í örfáa mánuði fyrir kosningar, öllu fögru lofað upp í báðar ermar og skálmar líka, en svo má þessi sami almenningur éta það sem úti frýs þess á milli. Það furðulegasta er að alltaf lætur fólk blekkjast - aftur og aftur og aftur - trúir fagurgalanum og kýs yfir sig sömu hörmungarnar þrátt fyrir fögur fyrirheit um annað - og eyðir svo næstu fjórum árum í að kvarta og kveina. Ég skil þetta ekki.

Ég setti saman stutt myndband með yfirlýsingum gærkvöldsins til heiðurs Þorgerði Katrínu. Í dag er hún hetja í mínum augum. Hún sagði það sem allir hefðu viljað sagt hafa. Og allri alvöru verður að fylgja eitthvert gaman.

 

Viðbót:  Fréttablaðið í dag

 

Þetta var nú meira rifrildið!

Agnes Bragadóttir og Sigurður G. Guðjónsson rifust hressilega í Íslandi í dag í gærkvöldi og ekki við öðru að búast miðað við deiluefnið og vel kunna afstöðu þeirra beggja. Hér kemur ýmislegt athyglisvert fram.

Og aldrei þessu vant var Einari Kárasyni óvenju mikið niðri fyrir í Mannamáli á sunnudagskvöldið - og hann var fjári góður! Einar fjallaði um fífl og kverúlanta og hvort ólíkar skoðanir væru skammarlegt lýðskrum.

Hverju og hverjum skal trúa?

"Loksins getum við þessir óbreyttu með skítalaunin farið að tala um þjóðarhag án þess að óttast að hagspekingarnir geri athugasemdir og telji sig vita betur. Þeir vita ekki neitt - ekki einu sinni það sem þeir máttu vita fyrir löngu. Hver einasti meðaljón fer að flissa um leið og talsmenn "greiningardeildanna" opna á sér pena þverrifuna." Þannig hefst kröftugur bloggpistill Péturs Tyrfingssonar á Eyjunni sem hann birti í gær.

Glitnismálið virðist flóknara eftir því sem fleiri tjá sig um það og erfiðara fyrir okkur, þessi óbreyttu með skítalaunin, að ná áttum. Ætli þetta verði ekki eitt þeirra mála þar sem sannleikurinn kemur ekki upp á yfirborðið fyrr en í söguskoðun síðar meir.  Ég veit að minnsta kosti ekki í hvorn fótinn ég á að stíga og tók saman nokkur viðtöl við málsaðila beggja vegna borðsins. Svo var ansi freistandi að flokka færsluna undir "Landsbankadeildina".

Ýmislegt vekur athygli. Sem dæmi má nefna að ráðherra bankamála, Björgvin G. Sigurðsson, var ekki hafður með í ráðum. Það er seðlabankastjóri sem heldur blaðamannafund og tilkynnir "aðgerðir ríkisstjórnarinnar" en ekki er vitað til að ríkisstjórnin hafi fundað um málið og rætt það þegar þarna var komið sögu.

Hann segir peningana koma til að byrja með úr Seðlabankanum en honum verði "væntanlega bætt það upp með ákvörðun Alþingis". Hvergi hefur komið fram að Alþingi hafi fjallað um málið og veitt vilyrði fyrir þessu, né heldur að nefndir þingsins hafi verið kallaðar á fund vegna málsins. Vitað er að nokkrir þingmenn voru boðaðir á kvöldfund sem fulltrúar sinna flokka og tilkynnt ákvörðun seðlabankastjóra.

Engar umræður fóru semsagt fram um þessa gríðarlega stóru ákvörðun hjá æðstu ráðamönnum þjóðarinnar, ríkisstjórn eða kjörnum fulltrúum þjóðarinnar á Alþingi. Að því er virðist er þetta ákvörðun seðlabankastjóra með samráði við forsætisráðherra. Í mínum huga minnir þetta ákvarðanaferli óhugnanlega mikið á ákvörðun sem tekin var í mars 2003 og verður ævarandi svartur blettur á íslensku þjóðinni. 

Því meira sem ég les og heyri um þetta Glitnismál því minna botna ég í því. Hverju og hverjum á að trúa? Allir virðast hafa skoðun á málinu og sumir koma jafnvel með sannfærandi rök - en þau eru mjög misvísandi. En hér eru líka ýmsir að ljúga okkur full, það er nokkuð ljóst. Og hvað verður um Glitni? Hvað heldur ríkið lengi í bankann og hver fær svo að kaupa hann á hvaða verði? Það verður fróðlegt að vita. Er verið að bjarga öðrum banka með því að knésetja þennan? 

Á meðan strákarnir leika sér í bófahasarnum sínum heldur gengi krónunnar áfram að falla, almenningur í landinu verður æ skuldsettari og fyrirtæki og heimili stefna hraðbyri í gjaldþrot. Hver er að taka á því máli?

Seðlabankastjóri í hádeginu á mánudag 

         

Forsætisráðherra í Kastljósi á mánudagskvöld   

Jón Ásgeir í Íslandi í dag á þriðjudagskvöld 

Þorsteinn Már í Kastljósi á þriðjudagskvöld

Björgvin bankamálaráðherra og Valgerður fyrrverandi í Kastljósi á þriðjudagskvöld