Flokkur í vanda og óheyrilegt bruðl

Fyrir aðeins tveimur árum gengu Sjálfstæðismenn glaðbeittir til landsfundar, hylltu foringja sína og sjálfa sig, klöppuðu hver öðrum á bakið og hrósuðu sér fyrir velgengni Íslands. Þá þegar voru blikur á lofti í efnahag bankanna og landsins en þeir létu varnaðarorð sem vind um eyru þjóta og héldu sinni stefnu og striki. Hér er sýnishorn af ræðu formannsins á landsfundinum - fengin héðan.

Og hér er frægt kynningarmyndband Sjálfstæðisflokksins fyrir kosningarnar 2007 sem hefur farið víða um netheima undanfarna mánuði. Ég man ekki hvar ég sá það fyrst.

Um helgina hefur mikið verið rætt og ritað um drög að skýrslu Endurreisnarnefndar Sjálfstæðisflokksins og niðurstaðan víða dregin saman þannig, að það hafi verið fólkið en ekki stefnan sem brást. Engu að síður erum við nú að gjalda dýru verði einmitt þessa stefnu sem troðið var ofan í kok á okkur - sumum nauðugum, öðrum viljugum. En formaðurinn gerir lítið úr skýrsludrögunum og fólkinu sem vann þau og viðurkennir engin mistök fremur en endranær.

Nú á að ganga aftur til kosninga og víðast hvar á landinu verða prófkjör hjá flestum flokkum. Sitjandi ríkisstjórn lofaði að breyta kosningalögum þannig að unnt verði að kjósa fólk - að koma á persónukjöri. Þingflokkur Sjálfstæðisflokksins berst gegn því þótt heyrst hafi um einhverja flokksmenn með jákvætt viðhorf gagnvart því. Ég vona að ríkisstjórninni takist að koma slíkri breytingu í gegn, það væri fyrsta skrefið í rétta átt.

Prófkjörin eru gríðarlega kostnaðarsöm - eða hafa verið gerð það af þeim sem hafa aðgang að nægu fjármagni til að "kaupa" þingsæti. Nú ætlar Sjálfstæðisflokkurinn að sýna aðhald og hefur beint þeim tilmælum til frambjóðenda að eyða "aðeins" 2,5 milljónum á mann í prófkjörsbaráttuna - hámark. Gefum okkur að sumir eyði minna, aðrir meira, en að þetta verði meðalupphæð sem hver frambjóðandi eyðir í sókn sinni eftir öruggu þingsæti.

Ef við lítum á þá upphæð sem mánaðarlaun í eitt ár eru það 208.000 á mánuði.
Ef við tökum aðeins frambjóðendur í Reykjavík, sem eru 29, þá eru þetta samtals 72 milljónir.
Það gera 6 milljónir á mánuði í eitt ár, 3 milljónir á mánuði í 2 ár, 1,5 milljón á mánuði í 3 ár...
Bara prófkjörsbarátta frambjóðenda Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík einni.
Flokkurinn er nú með 9 þingmenn í Reykjavík (norður+suður). Hvert þingsæti kostar þá 8 milljónir ef deilt er með samanlögðum kostnaði.

Hvað kallar maður svona nokkuð í árferði eins og nú er þar sem tala atvinnulausra er komin yfir 15.000 og fólk að missa aleiguna? Taktleysi? Siðleysi? Forstokkun? Hroka? Ég veit það ekki, en mér blöskrar. Ég hef aðeins séð eina sjálfstæðiskonu gagnrýna þetta, Dögg Pálsdóttur í bloggi sínu hér og á hún mikið hrós skilið fyrir það. Reyndar er ég ekki fastagestur á öðrum bloggum Sjálfstæðismanna, en kem þó víða við og líkast til myndi slík gagnrýni, ef einhver væri, spyrjast út.

Og ekki hef ég heyrt að frambjóðendum verði gert að upplýsa hvaðan þeir fá það fé sem þeir verja í kosningabaráttuna. Ekki eiga þetta allir handbært í rassvasanum. Guðbjörg Hildur Kolbeins ýjar að því að einn alþingismaður hafi verið í boði Baugs í síðustu kosningum. Það er með ólíkindum að ekki séu til almennar reglur um gagnsæjar fjárreiður til að svona aðdróttanir séu ekki að þvælast fyrir - ef ósannar eru. Hver vill kjósa fólk í boði Jóns Ásgeirs, Pálma Haraldssonar, Finns Ingólfssonar, Ólafs Ólafssonar, Björgólfsfeðga - eða bara hvers sem er? Við vitum mætavel að ætlast er til að fjárstuðningur við frambjóðendur og flokka sé endurgoldinn. Allar fjárreiður, bæði einstakra frambjóðenda sem og flokka, verða að vera opin bók. Það er einfaldlega óaðskiljanlegur hluti af því, að endurvekja traust kjósenda/almennings.

En aftur að 72 milljónunum sem gera má ráð fyrir að prófkjörsbarátta sjálfstæðismanna í Reykjavík einni saman muni kosta. Og eins og ég nefni hér að ofan má gera ráð fyrir að sumir hunsi tilmælin og eyði hærri fjárhæðum, aðrir lægri, einhverjir kannski sáralitlu eins og Dögg hyggst gera. En gefum okkur að prófkjörsbarátta sjálfstæðismanna í Reykjavík kosti þetta - og hugsum til hans Nóna Sæs litla, sem fjallað var um í Kastljósi um daginn, og baráttu foreldra hans fyrir sanngjörnum bótum sem þau hafa þurft að heyja ofan á þá ómanneskjulegu sorg sem slysinu fylgdi.  Svo ekki sé minnst á vægan dóm ökuníðingsins sem því olli. Berið upphæðirnar í umfjöllun Kastljóss saman við kostnað prófkjörsbaráttu sjálfstæðismanna í Reykjavík og ímyndið ykkur kostnaðinn hjá öllum flokkum á landsvísu.

Ég legg til að allir frambjóðendur í öllum flokkum leggi sömu upphæð og þeir verja til prófkjörsbaráttunnar í sjóð til styrktar Nóna Sæ til að tryggja örugga framtíð þessa litla drengs.

Silfur dagsins

Fínt Silfur í dag að venju og fjölmennt.

Vettvangur dagsins 1 - Daði Rafns, Árni Snævarr, Þóra Kristín og Sveinn Andri

 

Vettvangur dagsins 2 -  Valgeir Skagfjörð og Anna Sigrún

 

Þóra Arnórsdóttir um Enron myndina - Sýnd á RÚV í kvöld!

Jón Baldvin Hannibalsson með munninn fyrir neðan nefið.

 

Hjálmar Gíslason hjá Data Market var með stórmerkilegar upplýsingar.

 

Sölvi spjallar við áhættufjárfesti

Sölvi Tryggvason, sjónvarpsmaðurinn klári sem ég sakna mjög úr Íslandi í dag er kominn með eigin þátt á Skjá einum - Spjallið með Sölva. Þættirnir eru á laugardagskvöldum klukkan 19:55. Annar þátturinn var sendur út í gærkvöldi og þar spjallaði Sölvi m.a. við áhættufjárfestinn Jón Hannes Smárason. Ætli þetta sé almennur þankagangur áhættufjárfesta...?

Réttlætið og sálarheill þjóðar

Þessi litla frétt birtist í Mogganum í gær. Landlæknir segir að réttlæti dragi úr áfallastreitu, sem öll þjóðin þjáist líklega meira og minna af um þessar mundir. Ég tek heilshugar undir þessa skoðun landlæknis - ekki á faglegum forsendum, því þær hef ég ekki, heldur aðeins með því að líta á eigin líðan og annarra í kringum mig. Þegar réttlætiskennd manns er misboðið - og það bæði gróflega og ítrekað - fyllist maður reiði, vonleysi og svartsýni og allir vita hve mikil áhrif sálræn líðan hefur á líkamlega heilsu.

Ótrúlegasta fólk hefur liðið sálarkvalir í vetur - verið kvíðið, óttaslegið, vonlítið með hugann fullan af svartnætti. Það er líka logandi af réttlátri reiði og sárindum sem eiga sér engan líka. Jafnvel fólk sem ekki fer illa út úr hruninu fjárhagslega, hefur ennþá vinnu og hefur kannski ekki yfir mörgu að kvarta að mati þeirra sem verr eru staddir.

Ég held að okkur líði flestum eins, að minnsta kosti mjög svipað. Það var brotið gróflega á okkur. Við vitum hverjir gerðu það en þar til bær yfirvöld virðast ætla að láta brotamennina sleppa án refsingar. Svo virðist sem réttlætinu verði ekki fullnægt - þjófarnir og nauðgararnir fá að sleppa án svo mikils sem yfirheyrslu. Eða hvað? Fimm mánuðir eru liðnir frá fullnustu glæpsins og hinir seku eru enn frjálsir menn. Þeir ganga um á meðal okkar og láta eins og ekkert sé. Sumir krefja meira að segja þjóðina um hundruð milljarða í viðbót við það sem þeir stálu frá henni vegna gengismunar - sem þeir sjálfir áttu mesta sök á. En hlustið á það sem Egill Helgason segir hér í heimsókn hjá stelpunum í þættinum Mér finnst á ÍNN.

Ég hef heyrt þetta áður - eða lesið. Þeir bjuggust við frystingu eigna - eða einhverju. Meðal annars þess vegna skráðu þeir eignir á eiginkonurnar. Er eitthvert yfirvald að skoða þau mál núna og athuga hvort forsendur séu til að ógilda þá gjörninga eins og gera má ef þeir eru sannanlega til málamynda? Ekki hef ég heyrt um það.

Munið þið hvað Sölvi Tryggvason sagði hér? EITT mál til athugunar hjá Efnahagsbrotadeild Ríkislögreglustjóra rétt fyrir miðjan febrúar, 4 og hálfum mánuði eftir hrun! Þetta er með ólíkindum og vakti gríðarlega athygli. Heil þjóð sett á hausinn, enginn yfirheyrður og engin mál einu sinni til athugunar.

Þetta er meðal annars það sem fer svo illa í fólk og fyllir það reiði, sárindum, vonleysi og sálarangist. Það er ekkert réttlæti í augsýn. Ekki verið að yfirheyra neinn eða rannsaka nein mál. Almennt er réttlætiskennd fólks mikil og við viljum öll sjá réttlætið ná fram að ganga. Það er eitt af grunngildum samfélagsins sem yfirleitt er nokkuð góð sátt um. Við sjáum dópsala, þjófa og ofbeldismenn dæmda og fangelsaða - jafnvel fyrir minniháttar mál - en stærstu þjófar Íslandssögunnar eru látnir í friði. En menn reyndu. Sáuð þið þessa frétt?

Hér stendur að Tryggvi Þór Herbertsson, nú frambjóðandi Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi og fyrrverandi efnahagsráðgjafi Geirs Haarde og Vilhjálmur Egilsson, fyrrverandi þingmaður Sjálfstæðisflokksins og núverandi framkvæmdastjóri Samtaka atvinnulífsins - tveir sjálfstæðismenn - hafi einna helst lagst gegn tillögum Indriða. Indriði tjáði sig um þessi mál í Silfri Egils og Kastljósi.

Þá kem ég aftur að mikilvægi réttlætisins fyrir sálarheill þjóðarinnar. Flestir kannast orðið við Andrés Magnússon, geðlækni. Hann hefur komið fram í Silfri Egils, fréttum, haldið ræður á Austurvelli og á Borgarafundi og verið mikið niðri fyrir. Þetta sagði hann um áhrif réttlætis á geðheilsuna 3. febrúar sl.

Og hér er hann í Silfri Egils tveimur dögum áður, eða 1. febrúar.

En við þurfum svosem ekki landlækni, Indriða eða Andrés til að segja okkur þetta. Við finnum það sjálf. Okkur þyrstir eftir réttlæti. Síðasta ríkisstjórn veitti okkur enga von um slíkt og lét sem hún heyrði ekki neyðaróp okkar og spurning hvort núverandi stjórn nái að gera eitthvað í málinu. Þess vegna er mjög mikilvægt að við íhugum sem þjóð og sem einstaklingar með réttlætiskennd hvernig stjórn við viljum eftir næstu kosningar. Spyrjum frambjóðendur gagnrýnna spurninga og tökum hvorki blaður né þvaður trúanlegt. Hugsum sjálfstætt, höfum skoðanir og verum minnug þess að okkar skoðanir eru ekkert minna virði en þeirra. Sálarheill þjóðarinnar er í húfi.

Viðbót: Þessi pistill birtist á vef Þjóðkirkjunnar í dag. Þarna eru átta guðfræðingar að fjalla mikið til um þetta sama málefni út frá sínum forsendum. Best að halda þessu til haga.