Bitruvirkjun - hvers vegna ekki?

Náttúran á sér marga málsvara og þeim fjölgar stöðugt. Almenningi blöskrar meðferðin á landinu, oft í vafasömum tilgangi, og hefur andúð á offorsinu sem beitt er við að knýja á um byggingu stóriðju, virkjana og annarra mannvirkja sem leggja náttúruna í rúst og eru eins og ógeðsleg kýli á landinu. En iðulega eru málsvararnir eins og hrópandinn í eyðimörkinni, einkum þegar við peningaöflin og gróðahyggjuna er að etja. Þeim öflum er ekkert heilagt og valtað er miskunnarlaust yfir allt og alla. Öllu er fórnandi fyrir aur í vasa - en bara sumra, ekki allra.

Maður er nefndur Björn Pálsson. Hann er héraðsskjalavörður og búsettur í Hveragerði. Björn hefur um áratugaskeið notið útivistar á Hengilssvæðinu, þekkir það eins og lófann á sér og kann þar öll örnefni. Björn hefur einnig farið um svæðið sem leiðsögumaður bæði íslenskra og erlendra ferðamanna sem hafa viljað skoða þá náttúruperlu undir leiðsögn þessa fjölfróða manns.

Eins og gefur að skilja er Björn mjög andvígur því, að fyrirhuguð Bitruvirkjun verði reist á svæðinu og eyðileggi þar með eitt af hans eftirlætissvæðum til útivistar og náttúruskoðunar. Í Morgunblaðinu í morgun birtist grein eftir Björn sem ég sé fulla ástæðu til að vekja athygli á sem innlegg í umræðuna á þessari bloggsíðu.
















Horft til vesturs yfir Ölkelduháls af sv. öxl Tjarnarhnúks. Stöðvarhúsinu er ætlaður staður undir brún Bitrunnar fyrir miðju á vinstri helmingi myndar. Kýrgilshnúkar byrja ofan við stóru grasflötina/Brúnkollublett t.h. Í bakgrunni sjást f.v. Bláfjöll, Skarðsmýrafjall og Hengill.
Ljósm. Björn P. í apríl 2004