Sínum augum lítur hver silfrið

Mig langar oft að benda á bloggpistla sem mér finnast athyglisverðir - af nógu er að taka á hinum og þessum bloggsetrum. Að þessu sinni bendi ég aðeins á tvo sem ég las og hef síðan verið að fylgjast með umræðum sem skapast hafa í athugasemdum við pistlana.

Fyrstan er að nefna þennan pistil Egils Helgasonar. Þegar Egill skrifar um náttúruvernd gerir hann það yfirleitt á þessum nótum. Hann einfaldlega skilur hana ekki. Hann virðist ekki hafa neina tilfinningu fyrir náttúru landsins, miklu frekar pólitík þess, efnahag, bókmenntum og öðrum andans málum. Mér virðist Egill líta fyrst og fremst á sjálfan sig sem heimsborgara og hann er stöðugt að bera Ísland og Íslendinga saman við útlönd og útlendinga - og oft er samanburðurinn Íslandi í óhag hvort sem það er sanngjarnt eður ei. Nú veit ég ekki hve vel hann hefur kynnt sér náttúruverndarmálin á Íslandi en mig grunar að þekking hans þar sé æði yfirborðskennd. Hann er eflaust afskaplega önnum kafinn maður og mér sýnist að náttúra Íslands komi ekki nálægt áhugasviðum hans, sem þó eru fjölmörg.

Gott og vel, hann er ekki einn um það, en ég hef á tilfinningunni að Egill myndi bregðast ókvæða við hugmyndum um olíuhreinsistöð eða meiriháttar eyðileggingu á uppáhaldseyjunni hans grikkverskri þótt hann láti óátaldar hugmyndir um sams konar stöð og ýmiss konar framkvæmdir á Íslandi, hversu óþarfar og fjarstæðukenndar sem þær eru. En ég umber Agli meira en flestum af ástæðu sem ég fer ekki nánar út í hér. Sínum augum lítur hver silfrið og þeir eru æði margir Íslendingarnir sem kunna ekki að meta það sem þeir hafa í bakgarðinum en mæna aðdáunaraugum á allt í útlöndum og finnst það taka öllu öðru fram. Þetta er alþjóðlegt hugarfar - eða alþjóðleg fötlun - eftir því hvaða augum maður lítur silfrið.

En það er í sjálfu sér ekki pistill Egils sem vakti athygli mína þó að hann hafi valdið mér vonbrigðum. Ég þekki bærilega skoðanir hans eftir að hafa fylgst náið með honum í fjölmiðlum undanfarin ár og lesið eða hlustað á velflest sem frá honum hefur komið. Stundum er ég sammála Agli, stundum ósammála eins og gengur. Það eru öllu heldur fjölmargar athugasemdir við pistilinn sem ég staldra við. Orðbragðið og ofstækið. Úr sumum þeirra virðist skína hreinræktað hatur sem ég á mjög erfitt með að skilja. Það er einmitt orðljótasta og ofstækisfyllsta fólkið sem sakar þá sem eru á annarri skoðun um ofstæki án þess að færa fyrir því nein rök. Mannleg náttúra? Kannski, en takið eftir mismunandi orðbragði eftir því hvaða skoðanir fólk er að tjá. Það er rannsóknarefni út af fyrir sig.

Hinn pistillinn er úr smiðju Ómars Ragnarssonar. Ég ætla ekki að fjalla um Ómar, lífsstarf hans, hugsjónir og hetjudáðir sérstaklega hér, hann verðskuldar sérpistil og gott betur. En í pistli sínum, sem er ekki langur, bendir Ómar á þá fáránlegu fullyrðingu sem fjölmiðlar lepja upp gagnrýnislaust, að álið vegi orðið þyngra en fiskurinn í útflutningsbúskap Íslendinga. Hér er reyndar ekki minnst á ferðaþjónustuna sem er orðin ansi stór hluti af tekjum íslenska þjóðarbúsins þó að reynt sé að grafa undan henni með eyðileggingu á náttúru Íslands í þágu stóriðju í eigu alþjóðlegra auðhringa.

Enn eru það athugasemdirnar sem vekja athygli mína, en þar eru hvorki öfgar né ofstæki á ferðinni þótt sumir séu ansi þröngsýnir og fáránlega óttaslegnir. Ómar fer almennt ekki varhluta af slíkum málflutningi í athugasemdum á sínu bloggi. Oftar en ekki eys hver öfgasinninn á fætur öðrum yfir hann fúkyrðum og skít og ekki er hægt annað en að dást að jafnaðargeði og rósemd Ómars þegar hann svarar þeim af kurteisi og með haldgóðum rökum.

En lesið sjálf og dæmið.

Viðbót: Það vildi svo skemmtilega til að Krossgötuþáttur dagsins fjallaði um ferðamál og ferðaþjónustu á Íslandi. Ýmsar skoðanir og hugmyndir eru uppi um þau mál og gaman að hlusta á þáttinn. Ég setti hann í tónspilarann, hann er þar merktur Krossgötur - Hjálmar Sveinsson - Ferðamál og ferðaþjónusta.