Réttlæti, sannleikur og traust í Silfri dagsins

Frábært Silfur og hápunkturinn var auðvitað viðtalið við Evu Joly, rannsóknardómara. Magnað viðtal sem enginn má missa af. Egill (og Björn Jónasson, útgefandi) eiga þakkir skildar fyrir að fá þessa reyndu og skörpu konu hingað. Vonandi bera íslensk yfirvöld gæfu til að fara að ráðum hennar. Það er óralangt á milli hugmynda Evu annars vegar um 20-30 manna hóp rannsóknaraðila, innlendra og erlendra sérfræðinga í fjársvikum, og hins vegar eins sýslumanns frá Akranesi og efnahagsbrotadeildar sem situr auðum höndum. Og Eva talaði hiklaust um frystingu eigna og haldlagningu þeirra - minntist ekki á að það væri "brot á mannréttindum".

Eva Joly sagði í miðju viðtali að ef almenningur fengi ekki að vita sannleikann og réttlætinu væri ekki fullnægt væri útilokað að sáttmáli samfélagins héldist. Lokaorð hennar voru þau að réttlæti væri grundvallaratriði fyrir fólkið í landinu til að búa í sátt sem þjóð, sannleikurinn væri nauðsynlegur og traustið byggðist á þessu tvennu - réttlæti og sannleika. Nákvæmlega það sem margir hafa verið að segja hér í ýmsu samhengi og ég skrifaði um fyrir nokkrum dögum, einu sinni sem oftar. Hér eru slóðir á fréttir um Joly á mbl, eyjunni og auðvitað á bloggi Egils Helgasonar. Ekkert fannst um hana á Vísi.is.

En fleira var í Silfrinu. Ég tek undir með Agli þegar hann óskar Valgerði Bjarnadóttur til hamingju með afnám eftirlaunalaganna. Hún átti einna mestan þátt í að vekja athygli á ósómanum, viðhalda fordæmingunni og hennar fyrsta verk þegar hún settist á þing sem varaþingmaður var að flytja frumvarp um afnám eftirlaunalaganna frá 2003. Sjálfstæðismaðurinn Birgir Ármannsson stakk því ofan í formannsskúffu í sinni nefnd og sagði það ekki verða afgreitt.

Mér fannst viðtalið við Ragnar Þór Ingólfsson stórmerkilegt (sjá Ragnar Þór í Silfrinu 30. nóv. sl.) og svolítið lýsandi fyrir spillingu og siðleysi þeirra sem hafa mikið fé til "umráða" og sinnuleysi almennings gagnvart verkum þeirra - eða kannski saklaust trúnaðartraust sem er síðan svikið. Við höldum að lífeyrissjóðirnir séu að vinna fyrir okkur á meðan þeir vinna jafnvel beinlínis gegn okkur. Fólki er gert skylt að borga í þá samkvæmt lögum, og ef það ekki borgar - og sættir sig við að féð sé notað í ofurlaun, lúxusbíla og áhættufjárfestingar - þá er það hundelt með vöxtum, vaxtavöxtum, lögfræðikostnaði og fleiri slíkum skemmtilegheitum. Hámark siðleysisins er að formaður VR, stjórnarformaður Lífeyrissjóðs VR og fyrrverandi stjórnarmaður í Kaupþingi þegar m.a. þetta og þetta fór þar fram, Gunnar Páll Pálsson, býður sig fram aftur til að geta haldið sukkinu áfram. Eins og Ragnar Þór segir á bloggsíðu sinni hafa VR félagar nú tækifæri - í fyrsta sinn í 118 ára sögu félagsins - til að láta Gunnar Pál gjalda gjörða sinna með því að kjósa hann EKKI og sjá til þess að ný stjórn ráði nýjan forstjóra hjá lífeyrissjóðnum í leiðinni. En lítum á Silfrið.

Vettvangur dagsins -  Davíð Sch. Thorsteinsson, Valgerður Bjarnadóttir, Þór Saari og Sigurður Ágústsson

 

Ragnar Þór Ingólfsson um lífeyrissjóðina

 

Eva Joly, rannsóknardómari - textað

 

Kvöldfréttir RÚV 8. mars 2009

 

Svik og blekkingar - sagnfræði nútímans

Svik, blekkingar, lygar, leyndarmál, þjófnaður, bankarán, landráð... en það má ekki leggja hald á eigur þessara manna - það væri brot á mannréttindum þeirra. Er ekki allt í lagi? Stutt samantekt Egils hér. Á laugardagsfundunum á Austurvelli er m.a. verið að krefjast þess að þessir menn hljóti makleg málagjöld en fólk er hætt að mæta. Af hverju? Er öllum sama? Viljum við láta þetta óátalið? Ja... ekki ég. Og við getum verið alveg handviss um að þótt hér sé verið að tala um Kaupþing þá hefur ástandið ekki verið mikið skárra í hinum bönkunum. Ég er að tala um t.d. þetta...

Og þetta... (smellið þar til læsileg stærð fæst)

Svo berast þær fréttir að Kristján Möller og Björgvin G. Sigurðsson, bankamála- og viðskiptaráðherra - sem báðir voru í ríkisstjórninni sem aðhafðist ekkert hvorki fyrir né eftir hrunið - hafi lent í fyrsta sæti í prófkjörum Samfylkingarinnar í sínum kjördæmum. Og Siv Friðleifsdóttir efst hjá Framsókn. Og Alfreð valtaði yfir Sigmund Davíð. Vill fólk það sama aftur, semsagt? Ja... maður spyr sig. Þetta virkar ógnvekjandi.