Tjáningarfrelsi og nafnleysi

Mikið hefur verið rætt og ritað um kvartanir vissra manna um róg og níð í skjóli nafnleysis. Með betri pistlum um málið má lesa hjá Sigurði Þór. Í gærkvöldi las ég svo stórfínan pistil Agnars Kristjáns Þorsteinssonar, sem varpar ljósi á ýmislegt í þessu sambandi. Hann kemur m.a. inn á hluti sem ég hef mikið velt fyrir mér, skrifað og talað um - hræðsluþjóðfélagið sem hér hefur ríkt svo óralengi og kæft eðlilega, nauðsynlega umræðu. Þar sem fólk er látið gjalda orða sinna og skoðana. Svo langt hefur verið gengið að fólk hættir að þora að tjá sig og segja sannleikann. Agnar leyfði mér að birta pistilinn sinn hér. Yfirskrift pistilsins er Til varnar nafnleysi í samfélagi ógnar.

********************************************

Ég hef verið aðeins hugsi yfir þessari nafnleysisumræðu því að mörgu leyti hefur hún verið á einn veg: þ.e. þar sem lítill minnihluti nafnleysingja eru sóðar og níðingar, þá skuli ganga í skrokk á þeim öllum. Því hef ég ákveðið að stíga fram og taka aðeins upp hanskann fyrir hinni nafnlausu umræðu á netinu, eitt af því sem er óvinsælt af hálfu þeirra sem vilja stýra öllum umræðum og yfir tjáningarfrelsi drottna.

Þegar ég byrjaði að blogga þá ákvað ég að byrja með dulnefnið AK-72, sem er samsett úr stöfum í nafni mínu og fæðingarári. Tvennt var það sem olli þessari ákvörðun og það var að ég var að færa mig hikandi inn á þennan ritvöll sem bloggið er og svo hinsvegar það sem var aðalástæðan: ég var ekki með skoðanir sem voru vinsælar, þ.e. ég gagnrýndi Sjálfstæðisflokk og Framsókn fyrir það fyrsta og svo hafði ég sterkar skoðanir gagnvart forarpytti íslensku þjóðarinnar: rasismanum, þjóðernishyggjunni og útlendingahatrinu sem einkennir umræðu þegar kemur að þessum minnihlutahópum. Enda fór sem fór, maður lenti í eldheitum umræðum og fékk á sig hatursfullar athugasemdir frá fólki sem skrifaði undir nafni og maður skildi alveg fullkomlega hversvegna nafnleysi getur verið gott i umræðu þar sem maður tekur upp hanskann fyrir minnihlutahóp.

Svo kom þó að ég fór að skrifa undir nafni eftir beiðni frá ritstjóra Mogga-bloggsins en hélt þó þessu heiti á yfirborðinu enda myndaði það smá „buffer" að mér fannst. Og það kom líka í ljós að skrifa undir nafni hafði einmitt ákveðin áhrif því þegar leið á umræðu um múslima og fordóma gegn þeim sem ég tók þátt í, þá gerðist nokkuð sem vakti hroll hjá mér og ónot. Einn af verstu öfgamönnunum í þeirri umræðu sem ég tel að gangi ekki heill til skógar, tók sig til og gróf upp hvar ég vann, netfangið þar og byrjaði að senda mér óhugnanlega tölvupósta með hatursáróðri. Ég bað hann um að hætta þessu og sagði honum að ég hefði ekki beðið um að fá svona viðurstyggð senda. Svar hans var að hann teldi sig hafa fullkominn rétt á því, hann væri að fræða mig um hætturnar af múslimum og þverneitaði að taka mig af póstlista sínum heldur hélt áfram að senda póst.

Ógnin af þessu var einnig augljós, ofstækisfullur kynþáttahatari og kristinn öfgamaður taldi sig geta gert hvað sem er og óhugnaðurinn sem fylgdi þessu, lifið með manni í nokkra daga á eftir. Að lokum varð þó niðurstaðan sú hjá mér, að einfaldlega setja klikkhausinn í „junk-mail filter", lét vini mína vita af þessu og sagði þeim að ef ég endaði lúbarinn eða með hníf í kviðnum, þá ætti að leita fyrst að grunuðum hjá íslenskum kynþáttahöturum sem fóru mikið um netheima. Ég ætlaði ekki að láta einhverja hálfslefandi, innræktaða amlóða hræða mig né hafa áhrif á mann.

Þó bliknar þessi saga mín miðað við íslenskt samfélag eins og það hefur verið síðustu ár undir stjórn náhirðar og sauðskinsskálka. Það var og er samfélag ógnar og ótta ,samfélag þar sem mönnum er hótað eða refsað fyrir að segja skoðanir sínar, tjá sig eða jafnvel upplýsa um glæpi líkt og litli Landsímamaðurinn gerði. Hann var rekinn fyrir að fara til lögreglunnar og láta vita um glæp uppáhaldsdrengja Bláu handarinnar sem kreistir og kremur alla þá sem henni líkar ekki við, og átti víst erfitt með að fá vinnu eftir á. Orðið um að hann væri „uppljóstrari" var víst látið ganga meðal klíkubræðra sem seint fyrirgáfu að andlit „frelsis markaðarins" skuli hafa verið gripið með kúkinn í brókunum og milljónir í vasanum. Ef hann hefði aftur á móti farið hefðbundna leið og látið yfirmann vita, þá hefði þetta bara verið kæft niður og hann færður á milli deilda, líkt og einhverjir bankamenn lentu í þegar þeir urðu varir við óeðlilega hluti innan bankakerfisins fyrir hrun.

Það sama hefur gerst fyrir suma þá sem skrifa á netinu undir nafni hafa upplifað, þeim er hótað, þeim er ógnað og sviptir atvinnu fyrir að tjá sig um málefni líðandi stundar, skoðanakúgun er liðin af hálfu þeirra sem völd hafa eða valdinu þjónka. Þetta varð sérstaklega áberandi í vetur þegar fólk sem tók þátt í mótmælum þurfti að þola allskonar svívirðingar, hótanir, ógnanir og jafnvel rúðubrot og ofbeldi, en nei, það var í lagi, þetta voru bara kommúnistadrullusokkar, þetta voru atvinnumótmælendur og þeir voru ekki eins réttháir í augum þeirra sem grenja nú. Þá mátti svívirða, níða, hrækja á, berja á og já, talsmenn frelsisins gengu fram með blóðþorstaglampa, heimtandi harðari aðgerðir gegn því fólki sem dirfðist að standa upp úr sófanum og láta skoðanir sínar í ljós. En var þetta fólk að væla? Nei, það tók mestum skítnum af æðruleysi því það ætlaði ekki að leyfa rökkum níðinga flokkakerfisins  að brjóta sig niður og myndaði skel ólíkt þeim stjórnmálamönnum, flokksdindlum, fjölmiðlamönnum og vörgum viðskiptalífsins sem vilja stýra allri umræðu.

En það eru ekki bara þeir sem skrifa og tjá sig á netinu sem lenda í svona, það eru líka þeir sem tjá sig á vinnustöðum þar sem yfirmenn þola ekki „rangar" skoðanir líkt og gerðist með einn ættingja minn sem vann hjá einu borgarbatteríinu. Hann lét gamminn geysa í einum kaffitímanum þar sem hann hraunaði aðeins yfir Framsóknarflokkinn, nokkuð sem nýja yfirmanninum með valdastandpínuna líkaði ekki við. Þegar verkstjóra-jæjað kom, þá var ættinginn dreginn inn á skrifstofu og honum tilkynnt það í ógnvekjandi tón að svona ætti hann ekki að tala og það yrði séð til þess að honum yrði sparkað ef hann talaði svona um Framsóknarflokkin aftur. Ættinginn gerði það eina rétta í stöðunni, sagði honum bara að eiga sínar hótanir, gekk út og fékk sér aðra vinnu, nokkuð sem var auðvelt fyrir mann með hans menntun og reynslu.

En í samfélagi ógnar og ótta sem hið „Gamla Ísland" var og er, þá er ekki svo hægt um vik á mörgum stöðum að gera hið eina rétta í stöðunni og storka skoðanakúgaranum. Tökum sem dæmi, þá sem búa út á landi og í litlum bæjarfélögum eða þorpum. Þar er nefnilega mun erfiðara að vera með „óvinsælar" skoðanir hvort sem það er að leggjast á móti álverum eða vera ekki með sömu skoðun og aðalatvinnurekandinn eða stjórnmála-aflið í þorpinu, það gæti haft alvarlegar afleiðingar í för með sér, ekki bara fyrir hann heldur einnig fjölskylduna. Þar er nefnilega hægt að beita hóprefsingu og ég efast ekki um að þeir sem valdið hafa, þeir sem tala mest um „frelsi einstaklingsins og markaðsins" og „tjáningarfrelsið má ekki hindra" hafi refsað mönnum fyrir að tjá sig undir nafni enda hafa þeir sem kenndir eru við skrímsladeild og náhirð oftast verstir verið.

Þetta leiðir því að öðru, þetta tal um hræsnina sem felst í því að tala um „frelsið" en þola ekki að aðrir hafi aðrar skoðanir. Hræsnin á bæ þeirra sem heimta að skrúfað sé fyrir skoðanir eða hvassa gagnrýni eða heimta að einhver yfirritskoðari taki á mönnum sem skrifa undir nafni, líkt og nýbakaður þingmaður nokkur sem aðhyllist „frelsið", telur að eigi að gera við hvassan skrifara sem dirfist að urra í áttina að honum. Hvar er frelsið þá ef þingmaður getur látið þagga niðri í gagnrýnanda sínum?

Slepjan sem liggur svo í orðum margra þeirra sem stíga fram nú sem siðapostular og fulltrúar vandlætingar, er í senn hræsin og velgjuvaldandi. Aðilar sem allir eiga sök á því hruni sem hefur orðið hér, aðilar sem hafa ekkert lært af hruninu og dreymir um hið „gamla Ísland" rísi upp á ný sem Fimmta ríkið. Og hverjir eru þeir þegar litið er yfir hringleikahús íslenskrar umræðu?

• Stjórnmálamenn sem væla hvað mest undan að landinn blaðri á netinu og nota yfirskin um „netníð og nafnleynd". Sjálfir sjá þeir ekkert að notkun dulnefna ungliða sinna eða hópa sem birtu auglýsingar í þeirra þágu með lítt dulbúnum og jafnvel frekar árásargjörnum áróðri fyrir kosningar og nú í sumar. Nei, þá var það í lagi, því andstæðingurinn er skotmark sem í lagi er að beita nafnlausu níði gegn. Það er nefnilega munur á því að vera nafnlausi Jón eða Háaleitis-Jón þegar kemur að persónulegu skítkasti.
• Viðskiptamennirnir sem settu landið á hausinn grenja nú undan umræðunni, heimta „lockdown" á slíkt því það á ekki að líðast að þeir sem borga skaðann eftir þá fái að tala um gjörðir þeirra. Við bætist að viðskiptamenn vilja að sjálfsögðu stjórna algjörlega umræðunni um sitt fyrirtæki eða útrásarvíkinganna sem eiga fyrirtækin en kveinka sér undan neikvæðri umræðu, umræðu sem þeir geta ekki stjórnað og tengist oft á tíðum hvernig þeir haga sér. Nei, hegðun þeirra er alltaf til fyrirmyndar enda eru það bara eðlileg viðskipti að ræna fólk ævisparnaðinum og setja heila þjóð á hausinn.
• Blessaðir fjölmiðlarnir sem þegja margir hverju þunnu hljóði yfir því að FME gangi harkalega fram til að þagga niðri í þeirra stétt fyrir að kjafta frá glæpum eigenda fjölmiðlanna. Nei, þá er betra að vera hlýðinn og þægur hvutti, styggja ekki eigendur og stjórnarmenn sem eiga fjárhagslega hagsmuni undir t.d. brunaútsölu á orkuveitum.

Þó er kannski hræsni fjölmiðlageirans mest pirrandi því þar stíga fram sjálfumglaðir fjölmiðlamenn sem riddarar réttlætisins gagnvart nafnlausum netverjum og setja sig á háan stall en gæta sín ekki að þeir standa á klettabrún tvískinnungsins. Tvískinnungsins sem felst í nafnlausum áróðurs og árásardálka sem kallast Staksteinar eða Fuglahvísl, nafnlausar ritstjórnagreinar og kjallaragreinar Svarthöfða og Velvakanda. Ekki sjá þeir neitt að allskonar slíkum meinfýsnum og jafnvel skítlegum dálkum því eins og fuglar AMX sem hvísla hvað meinfýsilegast, þá horfa þeir bara með augum ránfuglsins illa og hlæja illlýsislega líkt og hýenur viðskiptalífsins sem þeir þjóna.

Nei, það sem fer fyrir brjóstið á þessum þremur vandlætingarhópum er fyrst og fremst að allt sé ekki eins og það á að vera, að umræðan sé stjórnuð að hætti hins gamla Íslands þar sem stjórnmálamenn og fjölmiðlamenn sitja eins og þægir seppar við matardallinn frá húsbændum sínum úr yfirstéttinni, í þeirri von um að fá að pissa á gullskreyttu klósetti húsbóndans einn daginn. Þeirra gremja er fyrst og fremst ein, að almenningur hafi skoðanir, að almenningur sé hættur að skilja að hans hlutverk sem hálfmenni þrælastéttar sé að halda kjafti, borga skuldir yfirstéttarinnar og vera niðurlægð fótþurrka valdsins um ókomna tíð.

Og hvað þá með bloggara marga sem koma fram undir nafni? Margir þeirra öskra og æpa um hryðjuverkamenn, asna, fávita geðveiki, föðurlandsvik og fleira í þeim dúr undir nafni, oft á tíðum með helbláan fálkann sitjandi á öxlinni, sama fálka og hefur rifið landið á hol og kjamsar nú á vænum kjötbita rifnum úr holdi almennings. Margir þeirra eru engu betri en verstu nafnleysingjarnir, flokksdindlar til hægri og vinstri sem jarma möntruna sem kokkuð er upp á flokkskrifstofum, en hneykslast nú á þeim sem skrifa nafnlaust, nafnleysingjum sem skrifa jafnvel mun betra og fágaðra en heimskuleg níðskrif margra nafngreindra fréttabloggara eru. Margir nafnleysingjana skrifa betri orðræðu, skila skýrari hugsunum og fallegra máli en fréttabloggarinn illræmdi, margir þeirra rökræða og það er aðeins háttur þess sem er komin í rökræðulegt gjaldþrot að byrja að tala um að fólk sé ekki marktækt í skrifum ef það sé nafnlaust.

Að lokum að þegar litið er yfir sviðið og nafnleysingjarnir eru skoðaðir í samanburði við þá nafngreindu, þá kemur oft í ljóst að fámennur hópur nafnleysingja er með níðið en þeir sem raunverulega eru verstir eru innantómir fréttabloggarar og heimskuleg skrif nafngreindra kjaftaska sem geysast fram með svívirðingum um allt og alla sem varla er samhengi í. Níðskrifin ógeðfelldu sem gagnrýnd eru nú blikna oft í samanburði við níðskrif hinna nafngreindu og nafnlausu sem þóttu flott og fín af þeim þríhöfða þurs valdsins áður á meðan það beindist gegn mótmælendum síðastliðinn vetur eða öðrum þeim sem "gamla Ísland" taldi óvin sinn.

Þó eru nafnleysingjarnir svínslegu eða orðljótustu nafngreindu netverjarnir ekki mesta hættan við lýðræðislega umræðu eða svartasti bletturinn á henni því þá er alltaf hægt að hundsa. Nei, þeir sem eru svarti bletturinn og ógn við málefnalegar umræður og lýðræðislegar rökræður, eru flokksdindlarnir og leiguþý auðmanna sem geysist um víðan völl í vernd fyrir húsbændur sína með heimtingum um ritskoðun og þöggun á þeim sem ekki hafa „réttar" skoðanir.

Þeir eru nefnilega fulltrúar hins gamla, spillta Íslands sem vill ná völdum á ný.

Athugasemdir

[Davíð Kristjánsson, 8.9.2009 kl. 13:44]

Mér finnst nafnleyndin í lagi að vissu marki. Ég er nú á því að það sé í lagi segja mér til syndanna nafnlaust. En þegar er farið ljúga upp á mann, þá finnst mér málið horfa öðruvísi við.

[Gísli Baldvinsson (IP-tala skráð) 8.9.2009 kl. 13:47]

Auðvitað hefur AK mikið til síns máls. En það er ekkert erfitt að finna út hans raunverulega nafn. Fyrir mér er hann flottur með þetta nafn. Býr til ákveðin stíl eins og -Trítilóða öndin-. Jafnvel DoktorE er á þessum lista þó búið sé að bannfæra hann. En það eru þessir IP-gestir sem eru erfiðari. Erfiðastir vegna þess að þó hægt sé að rekja IP númer þá er það ekki öruggt. (Margir um tölu etc). En... umræðan er þörf, innlegg Ak þarft og gott. Og... birt á besta stað.

[Guðni Stefánsson (IP-tala skráð) 8.9.2009 kl. 15:07]

Í lýðræðislegri umræðu er nafnleysið kostur. Fólk sem vill velta fyrir sér hlutunum og ræða málin án þess að vekja athygli á eigin persónu eða læsa sig inni í vissum skoðunum eru hvatar að góðri þjóðfélagsumræðu. Það að koma með skoðun og prófa hanna í umræðunni eykur gildi umræðunnar. Umræðan verður kreativari í nafnleysinu.

Einelti, illmælgi, dónaskapur og óþverraháttur eru þreytandi og leiða aldrei til farsælla lausna hvorki nafnlaust eða undir nafni. Nafn hverrar manneskju er hlaðið dómum, fordómum og ýmsum gilldum sem mega að skaðlausu vera utan umræðunnar.

[Jenný Stefanía Jensdóttir, 8.9.2009 kl. 15:11]

Þetta er frábær pistill hjá Agnari, og tek ég heils hugar undir hann, eiginlega engu við þar að bæta.

[Aðalheiður Ámundadóttir, 8.9.2009 kl. 15:11]

Helsta ástæðan fyrir þessum vandræðagangi er ákvæði stjórnarskrárinnar um tjáningarfrelsi, en þar segir Hver maður á rétt á að láta í ljós hugsanir sínar, en ábyrgjast verður hann þær fyrir dómi.

Það er seinni hluti þessarar málsgreinar sem kemur til álita vegna þess að ef menn tjá sig nafnlaust er ekki hægt að draga hann fyrir dóm...

Þá segir einnig í stjórnarskránni:

Ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi má aldrei í lög leiða.
Tjáningarfrelsi má aðeins setja skorður með lögum í þágu allsherjarreglu eða öryggis ríkisins, til verndar heilsu eða siðgæði manna eða vegna réttinda eða mannorðs annarra, enda teljist þær nauðsynlegar og samrýmist lýðræðishefðum.

Tálmanir á tjáningarfrelsi þarf að túlka þröngt þ.e. MJÖG skýr heimild þarf að vera til staðar til að hefta megi tjáningarfrelsi manna...

[Finnur Bárðarson, 8.9.2009 kl. 15:34]

Það hefur skapast einhver hystería kringum þessa s.k. nafnleysingja. Hver bloggarinn á fætur öðrum tekur undir þessi hróp. Þær athugasemdir sem ég fæ frá nafnlausum er lang oftast mjög vel skrifaðar. Það eru valdaöflin sem vilja vita hverja þeir geti lögsótt á næstunni þeim hefur aldrei hugnast að nokkur tjái sig um eitt eða neitt, með nafni eða án nafns. Svo er einfaldlega ekki hægt að setja hemil á netheima, meira að segja Kínverjum gengur illa með það.

[Húnbogi Valsson (IP-tala skráð) 8.9.2009 kl. 15:46]

Ég leyfi mér að setja fram samsæriskenningu. Hún er þannig að þeim sem er í nöp við nafnlaus skrif skrifa sjálfir mjög rætinn óhróður, sem auðvelt er að afsanna. Til dæmis sögu um fyllirí og kvennafar á nafngreindu öldurhúsi hjá manni sem allir vita að fer aldrei á öldurhús. Þannig er hægt að búa til rök fyrir því að nafnlaus blogg séu af hinu illa og ætti helst að banna.

Sjáum til hvort komi ekki fleiri svona augljósar lygasögur um þá sem er illa við frjálsar umræður, á næstu dögum.

[AK-72, 8.9.2009 kl. 16:24]

Mig langaði til að deila hér inn athugasemd sem ég bætti við inn á síðuna mína og er úr kaffistofu-umræðu dagsins þar sem einn vinkill í viðbót með nafnleysið bættist við.

Vinnufélag minn kom með ágætan punk og vinkilt inn í þessa umræðu um nöfn og nafnleysi í íslenskri umræðu. Eitt af því sem þjakar alla stjórnmálaumræðu á Íslandi, er að þú ert dreginn í dilka: þú ert Frammari, þú ert í Samfó, þú ert Sjalli. Nafngreiningin þvælist fyrir sumum sem reyna að koma rökum sínum á framfæri þar sem fólk lítur á hver skrifar og hverjum hann fylgir að málum og hættir því til að fleygja burt öllum rökum viðkomandi.

Það er örugglega enginn saklaus af þessu, og það gét ég sagt um sjálfan mig að maður á stundum til að detta í þessa gryfju.

[Jóhannes Laxdal Baldvinsson, 8.9.2009 kl. 16:46]

Þetta er allt satt og rétt og skýrir hversu einsleitur hópur bloggara er.  Það er vitað að starfsmenn fyrirtækja eins og Samherja þora ekki að tjá sig um samningsbrot og annan níðingsskap af ótta við brottrekstur. Þetta á líka við um flest önnur stóru útgerðarfyrirtækin. Í opinbera geiranum hefur oft verið talað um einelti og kynferðislega áreytni af hálfu yfirmanna en slíkt getur aðeins þrifist í skjóli annarrar kúgunar, svo sem hótunar um atvinnumissi.  Það er því áhugavert félagsfræðilegt rannsóknarefni hverjir blogga undir nafni og hverjir ekki.

[Alex (IP-tala skráð) 8.9.2009 kl. 18:32]

Þetta er kallað "Problem- Reaction-Solution" aðferðin. Ekkert nýtt þarna á ferðini. Lögin sem eiga að þagga niður í okkur eru sennilega löngu tilbúin. Það þarf bara að skapa vandamál og bíða svo eftir að við lýðurinn grenjum að eitthvað verði að gera í málunum.

[Benedikt Sigurðarson, 8.9.2009 kl. 19:33]

Takk fyrir að vekja athygli á málinu og þessarri ágætu færslu

[Magnús Geir Guðmundsson, 8.9.2009 kl. 19:52]

Ég veit ekki nema það sé bara í þágu tilgangsleysisins að endurtaka nokkrar einfaldar staðreyndir sem mér finnst og hefur alltaf fundist blasa við með bloggið, en margur vill bara ekki koma inn hjá sér eða skilur hreinlega ekki.Dæmi um það er, að til dæmis Moggabloggið er bara ekki, ALLS EKKI einvher opin og ógirtur víðavangur þar sem menn "Gráir fyrir orðsjárnum" geta vegið mann og annan og ef einhver vilji ekki samþykkja það eða hreinlega banna slíkt, þá sé það annað hvort skerðing á tjáningarfrelsi eða ritskoðun!Þannig er það bara ekki og hefur aldrei verið, ekki frekar en að tjáningarfrelsisávkæði stjórnarskrárinnar (sem AÁ vitnar til he´r að ofan m.a.) gangi út á að vernda rétt þeirra sem vilja sverta æru annara eða jafnvel fremja mannorðsmorð!

Er virkilega svona erfitt að skilja þetta?

Þetta er grundvallaratriðið í hve mér finnst bloggið hafa neiðkvæð áhrif, fólk virðist í því sem og í mörgum tilfellum á Fésinu líka, halda margt að það sé já einvher lokaður heimur þar sem flest ef ekki allt má. tjáningin undir nafni eða ekki, er svo angi af því og ég skil alveg áhyggjur þeirra og vanþóknun sem fordæma neikvæðar og ærumeiðandi athugasendir af því taginu. Í mínum augum eru þær hins vegar ekkert verri í sja´lfu sér en frá þeim er skrifa að því er virðist allavega undir fullu jafni. (er hægt að fara í kringum þá skráningu eins og flest annað í heimi hér) En eins og margoft hefur verið bent á, þá er þetta kannski meira félagslegt umfjöllunarefni eða sálrænt, hví ákveðin hópur fólks stundar slílka að því er virðist áráttuhefðun, að stunda persónuárásir og fleira slíkt í skjóli nafnleyndar? Auðvitað eru svo hliðar þessara nafnlausu skrifa fleiri, menn til dæmis reynt mjög slíkt í pólitískum tilgangi og umræðan nú ku að hluta til allavega vera sprottin af, hugleiðingum Björgvins G. á Pressunni um eigin slæmu reynslu.

Rætni og kjaftagangur hefur verið til svo lengi sem sögur herma og verður það sjálfsagt alltaf, bloggið hefur bara bæst við sem vettvangur fyrir slíkt. En þar sem annars staðar verða einhverjar reglur að gilda og mikilvægt að fólk fari eftir þeim og skilji. Það virðist þó ganga ærið misjafnlega eftir þessari endurteknu tja´ningarumræðu nafnlausra eða ekki að dæma.

[DoctorE (IP-tala skráð) 8.9.2009 kl. 22:24]

Var einhver að tala um að við viljum regluleysi Magnús?

Við erum að tala um að það er augljóst að elíta og stjórnmálamenn eru að kynda undir kötlunum með að það þurfi hertar reglur á málfrelsið...

Fyrir utan að það eru ekkert frekar nafnlausir sem standa í persónuníð... reyndar tel ég mig sjá að sumir bloggarar undir fullu nafni séu einnig með nafnlaus blogg til að skjóta úr "launsátri".... spila sig svo svakalega næs undir sínu nafni... mótmæla kröftulega nafnleysi bla bla.

Það eru reglur.. við þurfum ekki meira af þeim... þeir sem það vilja geta bara flutt til Kína

[JR (IP-tala skráð) 8.9.2009 kl. 22:47]

Þakkir fyrir upplýsandi umræðu !

Við vitum að það er ekki málfrelsi hér á landi !

Það hafa margir reynt að stjórna umræðunni, pólitískusar og einstakir fjölmiðlamenn hafa reynt mikið !

Fólk sem er að verja sérhagsmuni sína !

[Almenningur (IP-tala skráð) 10.9.2009 kl. 11:03]

Almenningur er einn theirra sem vinnu sinnar vegna getur alls ekki tjád sig undir nafni opinberlega. Almenningur hefur hins vegar, eins og adrir, ríka thörf fyrir ad taka thátt í samfélagslegri umrædu, t.d. á netinu.

Og thegar Almenningur upplifir ad gengid er fram af honum jafn hressilega og ítrekad og gerst hefur undanfarid ár, skrifar hann nafnlaust á netid til ad veita rödd sinni thó einhverja agnarlitla útrás.

[Loopman, 10.9.2009 kl. 12:00]

Þess um ræða er mjög athyglisverð.

Þessa grein fann ég fyrir nokkrum vikum síðan og datt hún í hug þegar ég las þessa umræðu hér.

http://icelandtalks.net/?p=304

Þarna er verið að tala um samfélag óttans og hvernig enginn þorir neinu. Nafnleysið er nauðsin ef þetta er rétt.