Mál dagsins

Í haust, skömmu eftir efnahagshrunið, var fréttastofa RÚV með nokkur innslög í fréttum sem hétu "Mál dagsins" og fjölluðu um margvíslegar hliðar á hruninu. Skammur tími var liðinn og orsakir og afleiðingar ekki komnar eins vel í ljós og nú. Ég klippti út öll Mál dagsins á sínum tíma, safnaði þeim saman og hlóð þeim inn á bloggið án þess nokkurn tíma að setja þau inn í færslu. Kannski er fróðlegt að skoða þau í samhengi núna og spá í hvað hefur breyst - hvað var vitað þá og hvað nú - hvað var verið að spá í þá og hvað nú og þar fram eftir götunum.

Mál dagsins 1 - 27.10.08

 

Mál dagsins 2 - 28.10.08

 

Mál dagsins 3 - 29.10.08

 

Mál dagsins 4 - 30.10.08

 

Mál dagsins 5 - 31.10.08

 

Mál dagsins 6 - 3.11.08

Mál dagsins 7 - 5.11.08

Mál dagsins 8 - 7.11.08

 

Mál dagsins 9 - 8.11.08

 

Davíð og dularfulla minnisblaðið

Í Fréttablaðinu í dag kemur fram að minnisblað Davíðs Oddssonar, sem hann minntist á í Kastljósi og á að innihalda viðvörun um bankakerfið, sé persónuleg eign Davíðs. Af því má draga þá ályktun að viðvörunin hafi verið sett fram í einkasamtali félaganna Davíðs og Geirs, ekki í samtali seðlabankastjóra og forsætisráðherra. Eða hvað? Fram kemur að minnisblaðið sé í vörslu Davíðs sjálfs, svo hann hefur tekið það með sér heim og neitar greinilega að láta það af hendi. Hvað fleira tók Davíð heim með sér úr Seðlabankanum? Maður spyr sig...

Hér er örstutt úrklippa úr Kastljósi 24. febrúar sl. og fréttum RÚV og Stöðvar 2 daginn eftir þar sem Geir Haarde er spurður um fullyrðingar og yfirlýsingar Davíðs. Athygli vekur að Geir svarar engu, heldur fer í kringum hlutina eins og köttur í kringum heitan graut og kemst upp með það. En hvers vegna talar Davíð um minnisblaðið í viðtali eins og um opinbert skjal sé að ræða en segir nú að það sé persónuleg eign og leynir því? Maður spyr sig...

Trúgjörn atkvæði fyrir kosningar

Nú er mikið ritað og rætt um framtíðina þótt það sé langt í frá búið að gera upp fortíðina og því óljóst á hverju framtíðin mun byggjast. Úrslit kosninganna í vor skipta miklu máli og mikið í húfi að Íslendingar geri sér grein fyrir því í hvernig landi þeir vilja búa - ekki aðeins hvað varðar efnahagsmál, siðferði og þvíumlíkt heldur einnig hvernig umgjörð þeir vilja utan um líf sitt og tilveru - og afkomenda sinna.

Hvenær áttar fólk sig á því hverskonar náttúruundur Ísland er? Hvenær skilur fólk að náttúran sjálf er auðlind sem ber að varðveita eins og kostur er og hlúa að af kostgæfni. Við verðum að viðurkenna að fleira er auðlind en það, sem hægt er að meta til fjár. Við eigum að skila af okkur landinu eins óspilltu og unnt er í hendur afkomenda okkar og gæta hófs í umgengni við það.

Hvenær rennur upp fyrir Íslendingum að álver eru ekki fyrirtæki sem skila miklum arði inn í landið eins og sýnt hefur verið fram á með pottþéttum rökum, t.d. af Indriða H. Þorlákssyni? Hvenær fattar fólk að álver skapa alls ekki þau mörg þúsund störf sem pólitískir rauparar halda fram um þessar mundir á sínum lágkúrulegu atkvæðaveiðum?

Grunsamlegur fjöldi starfa og ekki spurt um bakgrunninn

Hefur einhver blaða- eða fréttamaður grennslast fyrir um hvað er á bak við tölurnar sem nefndar eru þegar gortað er af þúsundum starfa við hvert álver - eða eru tölurnar kannski úr lausu lofti gripnar til þess eins að snapa atkvæði eða knýja á um framkvæmdir? Engum ber saman um þessar tölur og þær hækka stöðugt eftir því sem nær dregur kosningum. Finnst engum það grunsamlegt?

Og hefur fólk spáð í hverrar þjóðar þeir verða sem vinna við þessar framkvæmdir? Þegar Kárahnjúkavirkjun var í uppsiglingu var fullyrt að 80% starfsmanna yrðu Íslendingar og 20% útlendingar. Raunin varð þveröfug - þetta voru þrælabúðir erlends vinnuafls, um þær voru sífelldar deilur og arður af störfunum fór að mestu úr landi. Þessu megum við ekki gleyma því þótt hér sé atvinnuleysi núna er innlent vinnuafl einfaldlega of dýrt fyrir verktakana. Þeir vilja fá féð í sína vasa, ekki deila því með öðrum.

Rányrkja á ekkert skylt við  skynsamlega nýtingu orkuauðlinda

Hefur fólk íhugað þá staðreynd að til að reka eitt álver þarf að reisa virkjanir - margar virkjanir? Þessum virkjunum fylgir gríðarleg, óafturkræf eyðilegging á náttúru Íslands - á landinu sem er sameign okkar allra og verðmætasta auðlind okkar. Og áttum okkur á því, að þegar talsmenn álvera og virkjana tala fjálglega um "skynsamlega" nýtingu orkuauðlinda úr ræðustól á Alþingi, í fjölmiðlum eða á fundum, þá er ekkert að marka það sem þeir segja. Því sú rányrkja sem fyrirhuguð er á sameiginlegum orkuauðlindum okkar er óralangt frá því að tengjast neinu sem kalla má skynsemi.

Sem dæmi um það má nefna að gufuaflsvirkjanir nýta einungis um 12-15% orkunnar - restin fer til spillis. Finnst fólki það viðunandi og skynsamleg nýting? Annað dæmi er eiturmengunin af völdum brennisteinsvetnis sem gufuaflsvirkjanir spúa út í andrúmsloftið í gríðarlega miklum mæli. Nú þegar hefur þurft að loka svæðum í kringum Hellisheiðarvirkjun vegna eituráhrifa frá virkjuninni og gróðurinn í kringum virkjunina, sem hefur tekið þúsund ár að myndast á úfnu hrauninu, er ýmist skemmdur eða dauður. Sama mun gerast fyrir norðan ef reisa á virkjanir til að knýja álver á Bakka. Varla felst mikil skynsemi í þessu, eða hvað?

Hvað kom fyrir Rúmenana á Hellisheiði?

Munið þið eftir Rúmenunum tveimur sem létust við störf sín við Hellisheiðarvirkjun í ágúst í fyrra? Ég minnist þess ekki að komið hafi fram hvert var banamein þeirra. Er ekki ráð að fjölmiðlar grafist fyrir um það og fái skýrslur frá lögreglu, sem og krufningarskýrslur?

Nú þegar eru fjórar virkjanir á suðvesturhorni landsins og aðrar fjórar á teikniborðinu, mislangt komnar. Suðvesturhornið er þéttbýlasta svæði landsins og þar búa um 2/3 hlutar þjóðarinnar. Nú þegar spúa virkjanirnar eiturefnum yfir okkur sem óvíst er hvaða áhrif hafa á heilsu okkar, velferð og lífsgæði. Viljum við meira af slíku þannig að hér verði orðið ólíft eftir nokkur ár - til þess eins að knýja álver í eigu erlendra auðhringa sem hirða arðinn og stinga í eigin vasa? Hrein orka? Nei.

Sérfræðingar telja að hraðinn á fyrirhugaðri orkuöflun, fjöldi virkjana og sú óheyrilega mikla og ágenga nýting auðlindarinnar sem áætluð er komi í veg fyrir endurnýjanleika og endurnýtanleika. Mögulega er hægt að keyra virkjanirnar í 3-5 áratugi og þá verði orkan upp urin. Ef til vill myndast hún aftur eftir hvíld í aðra 3-5 áratugi - ef til vill ekki. Það er einfaldlega ekki vitað. Endurnýjanleg orka? Nei.

Hvað eiga afkomendur okkar að gera að lokum

Hvað eiga afkomendur okkar að gera þegar við verðum búin að eyða allri framtíðarorku landsins í nokkur álver sem síðan pakka saman og fara þegar orkan hefur klárast og þau búin að gjörnýta auðlindirnar okkar? Er ekki rétt að spá aðeins í framtíðina hvað þetta varðar?

Álverum er hyglað af yfirvöldum á Íslandi og þau njóta ívilnana langt umfram það sem önnur fyrirtæki hafa möguleika á. Nýjasti skandallinn á því sviði er frumvarp til laga sem iðnaðarráðherra lagði fyrir yfirstandandi þing og vill keyra í gegn fyrir þinglok. Ríkisstjórn og orkufyrirtæki þurfa að taka risastór, erlend lán til að fjármagna byggingu og tækjakost virkjananna. Væntanlega eru íslenskir skattgreiðendur ábyrgðarmenn þessara lána ef eitthvað bregst og landið lagt að veði - eins og við séum ekki nógu skuldug fyrir. Vill einhver bæta á sig nokkrum milljörðum?

Krefjist skýringa og röksemdafærslu

Vaknið, kæru Íslendingar, og íhugið þessi mál í samhengi. Íhugið hvort þið séuð reiðubúin til að selja landið ykkar - eða það sem eftir er af því - í hendur erlendra auðhringa í gróðaskyni fyrir þá, ekki okkur. Þessi mál eru grafalvarleg og geta skorið úr um hve lífvænlegt Ísland verður í framtíðinni. Ekki taka trúanleg orð þeirra frambjóðenda sem segja orkuna okkar "hreina og endurnýjanlega" því miðað við hvernig staðið er að málum er það einfaldlega fjarri sanni. Ekki kokgleypa orð skrumara sem reyna að snapa atkvæði með því að nefna þúsundir starfa sem skapast við þetta eða hitt. Krefjist skýringa, krefjist röksemdarfærslu, krefjist þess að komið sé fram við ykkur sem skynsamar vitsmunaverur - ekki bara trúgjörn atkvæði fyrir kosningar.

Þessi pistill birtist fyrst í Smugunni 18. mars 2009.

Íslands sjálftökumenn

Hvern hefði grunað fyrir nokkrum mánuðum að maður myndi leggjast yfir Tíund Ríkisskattstjóra og gleypa í sig hvert orð? Svona er lífið undarlegt. Nú var að koma út nýtt tölublað, en það síðasta kom út í desember. Ég klippti út nokkrar greinar úr nýjasta blaðinu, sem er stútfullt af áhugaverðu efni, og setti í albúm hér. Smellið þar til læsileg stærð fæst á hverri grein. En hér er leiðarinn og ég vísa í bloggfærslu Friðriks Þórs um leiðarann og mennina sem hann skrifa. Hengi .pdf útgáfu af blaðinu við færsluna ef fólk vill lesa það þannig.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Tíund Ríkisskattstjóra - mars 2009

Réttlæti óskast - má kosta peninga

Þannig hljómaði umfjöllun Stöðvar 2 og Kastljóss 17. febrúar.

Svona var ástandið hjá sérstökum saksóknara 28. febrúar.

Svona er ástandið hjá honum 18. mars.

 

Er ekki rétt að fara að spýta í lófana og bretta upp ermar, gott fólk? Hvað þarf til? Hvað vantar upp á? Í fréttatímum, Kastljósi, Silfrinu, blöðunum, á netmiðlum og bloggsíðum undanfarinna mánaða má finna rökstuddan grun um óhæfuverk upp um alla veggi. Hvaða takka þarf að ýta á? Varla er sérstakur saksóknari að bíða eftir kosningunum.

Áfram Austurvöllur!

Ég hef oftar en einu sinni og oftar en tvisvar minnst á Hjálmar Sveinsson og þáttinn hans, Krossgötur, sem mér finnst með þeim albestu í útvarpi nú um stundir. Í Krossgötum fjallar Hjámar um alls konar samfélagsmál og gerir þeim ítarleg skil. Fyrr í vetur fékk Hjámar viðurkenningu frá Skipulagsfræðingafélagi Íslands fyrir sérlega vandaða umfjöllun um skipulagsmál í Krossgötuþáttum sínum og var hann svo sannarlega vel að henni kominn.

En Hjálmari er fleira til lista lagt en að gera frábæra útvarpsþætti. Á síðasta mótmælafundi á Austurvelli hélt hann ræðu ásamt Aðalheiði Ámundadóttur. Það mígrigndi, völlurinn var eitt forarsvað og fáir mættu - en ræður þeirra Aðalheiðar og Hjálmars voru fantagóðar og afleitt að fólk missi af þeim. Aðalheiður birtir sína ræðu á blogginu sínu hér, en ég fékk leyfi til að birta ræðu Hjálmars.

Áfram Austurvöllur!

Í dag eru fjölmiðlar landsins uppfullir af myndum af fólki sem er að biðja okkur að styðja sig í prófkjörum helgarinnar. Helst í eitt af efstu sætunum. Nú er stóra prófkjörshelgin. Frambjóðendur segja að verkefnið sé risavaxið, þeir tala um endurreisn og jafnvel endurnýjun. Sumir þeirra eru meira að segja komnir í lopapeysu. Og það eru víst allir boðnir í kaffi í dag. Í dag vilja frambjóðendur alveg endilega ræða við okkur

Það er gott að fólk vilji bjóða sig fram - að það skuli vilja starfa í pólitískum flokkum og berjast fyrir pólitískum hugsjónum um gott og réttlátt samfélag. Við skulum ganga út frá því að það sé ástæðan fyrir framboði. Stjórnmál skipta máli, hlutverk þeirra í samfélaginu er mikilvægt. Hin leiðin, þar sem stjórnmál áttu ekki að hafa neitt annað hlutverk en að búa í haginn fyrir fjárfesta, hefur lent í miklu ógöngum. Og þar er kannski að finna ástæðuna fyrir því að samkvæmt þjóðarpúlsi Gallup ber aðeins 13% þjóðarinnar mikið traust til Alþingis. Aðeins 13%, það er ótrúlega dapurlegt. 80% bera mikið traust til Háskóla Íslands og 79 % til lögreglunnar. En þetta litla traust getur ekki verið neinum öðrum að kenna en þingmönnum sjálfum.

Þess vegna vekur það athygli að 80% sitjandi þingmanna sækjast eftir endurkjöri: Þeir vilja vera áfram á þingi. Það er nokkuð há tala miðað við hið litla traust sem þingið nýtur. Reynslan sýnir að sitjandi þingmenn eiga mun meiri möguleika í prófkjörum en þeir sem koma nýir inn. Það er kannski ekkert skrýtið - en ef þetta verður raunin eftir prófkjörshelgina miklu, ef sáralítið endurnýjun mun hafa átt sér stað - hljóta margir að pæla í því í kosningunum í apríl hvort ekki sé rétt að skila auðu eða að kjósa nýja flokka, sem ætla að bjóða fram.

Gleymum því ekki að þingmennirnir sem við kjósum taka að sér að vera okkar rödd á þingi. Rödd og atkvæði er nánast sama orðið í mörgum evrópskum tungumálum. Það er mikilvægt að minna þingmenn á þetta  reglulega og ekki bara þegar eru kosningar til þings. Það er nefnilega ekki þannig að við borgararnir höfum alfarið afsalað okkur rödd okkar með því að greiða atkvæði. Við höfum rödd til að tjá okkur - heima hjá okkur, út á götu, á internetinu, í fjölmiðlum - já, og hér á Austurvelli fyrir utan þinghúsið. Austurvöllur er ótrúlega mikilvægur staður.

Það er áríðandi að rifja þetta upp vegna þess að hér á landi hefur ríkt sterk tilhneiging til þöggunar. Á góðæristímanum mikla - eða ætti maður kannski að tala um blekkingartímann mikla - voru allar gagnrýnisraddir dregnar í dilk sem var merktur nöfnum eins og: "öfgamenn, hælbítar, kverúlantar og afturhaldskommatittir". Svo dæmi sé tekið var fréttaskýringarþátturinn Spegillinn á ríkisútvarpinu kallaður hæðnislega „Hljóð-viljinn" og þáttarstjórnendur sakaðir um linnulausan áróður og vinstrislagsíðu í aðdraganda innrásar Bandaríkjamanna í Írak 2003. Þess var krafist að þeir yrðu settir undir strangari ritstjórn. Síðar kom í ljós að allt var rétt sem kom fram í þættinum, enda höfðu heimildirnar verið mjög áreiðanlegar og í raun öllum aðgengilegar. Engin gjöreyðingarvopn voru í Írak, ekkert úran var flutt frá Nígeríu til Íraks, það voru engin tengsl milli Íraksstjórnar og Al Kaída. Og svo kom líka fram, sem búið var að spá, að innrásin leiddi til glundroða og hræðilegrar borgarastyrjaldar þar sem tugir þúsunda saklausra borgara hafa fallið.

Nú er talað um að allir sem áttu að fylgjast með og gæta hagsmuna almennings hér á landi, hafi brugðist undanfarin ár. Það er alveg rétt. Fjölmiðlar hafa brugðist, á því er ekki nokkur vafi og í raun ætti að koma fram krafa um endurnýjun í heimi fjölmiðla alveg eins á Alþingi. En þegar litið er yfir sviðið má segja að sú endurnýjun sé furðulega lítil. Ritstjórar, fréttastjórar, ritstjórnafulltrúar og útvarpsstjórar eiga ekki að vera undanþegnir gagnrýni. Það er meðal annars þeirra hlutverk að styðja blaðamenn, fréttaskýrendur og dagskrárgerðarfólk sem er tilbúið að leggja á sig að fjalla á vandaðan, málefnalegan en gagnrýninn hátt um samfélagsmál. Tilhneigingin er hins vegar stundum sú, að vilja dempa gangrýna umfjöllun til að hafa gott veður.

Það er líka afar slæm þróun sem hefur aðeins örlað á síðustu misserin þegar blaðmenn og valdamikið fólk í samfélaginu, til að mynda bankamenn og aðstoðarmenn ráðherra, virðast komnir í sama liðið. Hér er dæmi. Svokölluð kúlulán hafa verið aðeins til umfjöllunar. Sérstakir útvaldir starfsmenn eða jafnvel aðstoðarmenn ráðherra fengu þau í bönkunum. Það gátu verið 60 milljónir eða 150 milljónir. Viðkomandi gátu notað þessa peninga og látið þá búa til meiri peninga, skilað þeim síðan en hirt ágóðann sem gat jafnvel skipt tugum milljóna. Ég heyrði um daginn í útvarpinu af útvöldum manni sem hafði fengið 150 milljóna kúlulán. Þegar hann varð þess var ekki alls fyrir löngu að stórt blað hér á landi, eins og hann orðaði það, hafi fengið áhuga á málinu, sagðist hann hafa hringt í viðkomandi blaðamann eða ritstjóra og menn hefðu orðið sammála um að þetta væri ekki fréttamál. En hvað er þá fréttamál? Vilhjálmur Bjarnason hefur sagt að mál af þessu tagi eigi sinn þátt í spillingu og hruni = siðlausir viðskiptahættir.

Eitt að lokum. Undanfarin ár var gagnrýni illa séð og að lokum var ástandið orðið þannig að ekki mátti tala um hlutina af ótta við að allt hryndi. Það minnir svolítið á leikritið fræga eftir Max Frisch  - Biedermann og brennuvargana. Brennuvargarnir bera bensíntunnur upp á loft hjá Gottlieb Biedermann, en hann telur sér trú um að allt hljóti þetta að fara vel og það sé best að hafa alla góða og spyrja engra óþægilegra spurninga. Tímabilið í Íslandssögunni sem við höfum nú kvatt var í svipuðum dúr. Það var talin borgaraleg skylda að „tala hlutina upp", þeir sem gerðu það ekki lentu í dilknum sem var nefndur áðan. Nú vitum við hvernig fer þegar ekki má tala um hlutina nema að tala þá upp. Verum því á varðbergi núna og alveg sérstaklega eftir kosningar í vor þegar forstjórar, bankastjórar og ráðherrar fara vara við „neikvæðni" og „niðurrifi" eins og það verður kallað. Slíkar raddir eru þegar farnar að heyrast. Við skulum ekki taka mark á þeim - en leitast alltaf við að vera málefnaleg. Þess vegna segi ég að lokum: ÁFRAM AUSTURVÖLLUR!

Hjálmar Sveinsson

Að lokum hengi ég hér við þrjá síðustu Krossgötuþætti Hjálmars ef fólk vill kynna sér það sem hann fjallar um á þeim vettvangi. Enginn ætti að sjá eftir þeirri hlustun. Þættirnir eru á dagskrá Rásar 1 klukkan 13 á laugardögum.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Krossgötur - RÚV Rás 1 - 28. febrúar 2009
• Krossgötur - RÚV Rás 1 - 7. mars 2009
• Krossgötur - RÚV Rás 1 - 14. mars 2009

Silfuröld í Silfri dagsins

Í sögulegu samhengi þýðir orðið silfuröld tímabil sem tekur við af gullöld þegar nokkurrar hnignunar er tekið að gæta, og á þetta einkum við um skeið í sögu Grikkja og Rómverja. Í Silfri dagsins var 47 mínútna silfuröld - endurkoma stjórnmálamanna. Spurning hvað Egill hyggst gera í þáttunum fram á vor. Í fyrra var síðasti þáttur fyrir sumarleyfi 25. maí og ef miðað er við svipaða dagsetningu nú eru 10 þættir eftir.

Ekki þar fyrir... það má notfæra sér þætti með pólitíkusunum, þeir láta oft ýmiss konar gullkorn út úr sér. En ég hugsaði með mér í dag eftir um 20 mínútur af þeim: "Nú gefst einhver upp og hættir að horfa." Og viti menn - klukkutíma seinna hringdi vinkona mín sem hefur horft á alla þættina í vetur og sagðist ekki hafa nennt þessu blaðri og hávaða þar sem hver greip fram í fyrir öðrum, talað var í kross og engin leið að heyra hvað hver sagði. En hér er Silfrið í klappstýrubúningi að venju.

Vettvangur dagsins - Svanhildur Hólm, Pétur Gunnarsson og Páll Ásgeir

 

Draumalandið hans Andra Snæs verður frumsýnt 8. apríl og verður mögnuð mynd

 

Silfuröldin - Sigmundur Davíð, Guðfríður Lilja, Árni Páll og Bjarni Ben

 

Viðtalið í norska sjónvarpinu við Evu Joly - sjá það og einnig útvarpsviðtal í mynd hér

 

Eru auðmenn "kommúnistar" samtímans?

Nú er illt í efni, maður! Illa innrættir "ofurbloggarar", stjórnmála- og fjölmiðlamenn eru að tæta æruna af útrásarvíkingum og bankamönnum. Þessum líka sauðmeinlausu gæðablóðum sem vilja öllum vel og hugsa um það eitt að hjálpa heimilunum. Ja... svo segir að minnsta kosti Hjörleifur Jakobsson, forstjóri eins af fyrirtækjum Ólafs Ólafssonar, Kjalars. Líklega er hann búinn að gleyma áróðursmynd auðmanna sem sýnd var á RÚV í nóvember 2004.

Hjörleifur líkir þessum illa innrættu gagnrýnendum auðjöfra og bankamanna við McCarthy, sem sá kommúnista í öllum hornum og ýmist svipti blásaklaust fólk lífsviðurværinu, útskúfaði því úr samfélagi manna eða hrakti það út í dauðann. Hann áttar sig ekki á því að nú er þessu öfugt farið þar sem græðgi, svik og prettir auðjöfra og bankamanna hafa svipt þúsundir atvinnunni og nú þegar hrakið nokkra örvæntingarfulla Íslendinga út í dauðann. Hjörleifur fær pláss fyrir þessa varnarræðu sína við hlið leiðara Fréttablaðsins í dag, það dugar ekkert minna.

En á forsíðu Fréttablaðsins í dag var þessi frétt sem dregur allverulega úr vægi orða Hjörleifs, hafi þau eitthvert vægi yfirhöfuð. Það sem fram kemur hér er einungis eitt örlítið dæmi af ótalmörgum.

Líklega finnst Hjörleifi og öðrum þeim, sem verja þátt útrásarvíkinga og bankamanna í efnahagshruninu og líkja gagnrýni á þá við McCarthy-ofsóknirnar í Bandaríkjunum, í lagi að haga sér svona. Og svona, og svona og svona. Hjörleifur hefur kannski ekki séð þetta... eða þetta, þetta og þetta. Líkast til hefur hann heldur ekki séð myndböndin um Leppa og leynifélög - hér og hér - sem afhjúpa blekkingarleik útrásarvíkinga og bankamanna. Nei, Hjörleifur kallar þá sem bent hafa á sukkið, spillinguna og siðleysið "berserki óhróðurs" og segir bloggara skrifa "eiturpillur" sem bjóði heim óhróðri um blásaklausa útrásarvíkinga og bankamenn. 

Það er fallegt af Hjörleifi að stökkva fram á ritvöllinn til varnar sínum mönnum, kannski einkum yfirmanni sínum, Ólafi Ólafssyni. Eða eru þeir félagar meðal þeirra sem skjálfa á beinunum eftir innkomu Evu Joly í rannsókn á hruninu? En kannski finnst Hjörleifi bara allt í lagi að nokkrir tugir einstaklinga geti arðrænt heila þjóð og hneppt hana í skuldafjötra til áratuga með dyggri aðstoð skeytingarlausra eftirlitsaðila, öflugra þrýstihópa og spilltra stjórnmálamanna. Mér finnst það ekki og ég áskil mér rétt til að halda áfram að gagnrýna allt þetta lið þótt það stimpli mig þar með "berserk óhróðurs" sem skrifar "eiturpillur" um þessa sárasaklausu vesalinga.

Ég ráðlegg Hjörleifi að kynna sér ENRON-málið betur og bera það saman við undangengna atburði á Íslandi auðjöfranna. Vona það besta en  búa sig undir hið versta.

Að lokum bendi ég á nýja bloggsíðu hins frábæra Andrésar Magnússonar, geðlæknis, sem hefur einstakt lag á að greina stöðuna og tjá hana á mannamáli. Fylgist með bloggi Andrésar framvegis!

Eva Joly um Ísland í norska sjónvarpinu

Eva Joly var viðmælandi Önnu Grosvold í norska sjónvarpinu í gærkvöldi. Eini gallinn við samtal þeirra var hvað það var stutt. Fleiri viðmælendur voru í þættinum og ég leyfi einum þeirra að fljóta með, Robert Wilson, rithöfundi, því mér fannst innlegg hans athyglisvert.

Ari benti á annað viðtal við Evu Joly í athugasemd við þessa færslu og ég nældi mér í það líka. Þetta er útvarpsviðtal í mynd sem útvarpað var á fimmtudagskvöldið í norska ríkisútvarpinu, NRK2. Kærar þakkir fyrir ábendinguna, Ari.

 

Straumur vonar

"Eva Joly birtist alltaf eins og stormsveipur, hvar sem hún kemur. Og ekki eru allir sáttir við hana, sérstaklega vegna þess að hún þykir full opinská þegar viðkvæm mál eru annars vegar." Þannig hófst umfjöllun Gísla Kristjánssonar um Evu Joly í Speglinum miðvikudaginn 11. mars, þremur dögum eftir að Eva tók íslensku þjóðina með trompi. Hún kom svo sannarlega eins og stormsveipur til Íslands og áreiðanlega eru ekki allir sáttir. Ég skal veðja að einhverjir skjálfa á beinunum núna.

Það gerist ekki oft að einhver höfði svona sterkt til heillar þjóðar. Undanfarna daga hefur farið straumur um þjóðfélagið - straumur vonar. Ferill, framkoma og ekki síst orð Evu Joly vöktu þá von með þjóðinni að ef til vill nái réttlætið fram að ganga þrátt fyrir allt - þótt síðar verði. Við skynjum öll hve nauðsynlegt það er og munum öll leggja okkar af mörkum ef með þarf. Að minnsta kosti við sem höfum hreina samvisku - og það er meirihluti þjóðarinnar. Ég efast ekki um það eitt augnablik.

Í fyrradag spurði ég ungan mann hvað hann sæi þegar hann horfði á þessa mögnuðu mynd hans Ómars af Evu Joly sem fylgir viðtalinu í Morgunblaðinu hér að neðan. Hann hugsaði sig um augnablik og svaraði síðan: "Gamla konu". Ég hló og sagði honum að hann þyrfti að læra að lesa fólk. Lesa í þessar tjáningarríku hrukkur, brosið, svipmótið og það mikilvægasta af öllu - augun. Að lesa myndir og fólk er mjög stór hluti af lesskilningi. Ég ætla ekki að segja hvað ég sé - lesi hver fyrir sig. Mikið væri gaman að fá að heyra í athugasemdum hvað fólk les út úr myndinni.

Viðtalið sjálft við Evu Joly er líka frábært, enda einn af bestu blaðamönnum landsins hér á ferðinni, Kristján Jónsson. Lesið hvert einasta orð og gleymið ekki að lesa myndina líka. Hún er risastór hluti af viðtalinu. Smellið þar til læsileg stærð fæst og Spegilsbrotið er viðfest neðst í færslunni ásamt öðru Spegilsviðtali við dómsmálaráðherra.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Eva Joly - Spegillinn 11. mars 2009 - Gísli Kristjánsson
• Eva Joly - Spegillinn 9. mars 2009 - Ragna Árnadóttir, dómsmálaráðherra