Silfur dagsins - í lit

Svona er Silfur dagsins. Nú skil ég betur hvernig heyrnarlausum líður þegar þeir horfa á t.d. beinar útsendingar í sjónvarpi sem er í sjálfu sér fróðlegt. Þeir sem vilja æfa sig enn betur í varalestri geta prófað fréttirnar, Spaugstofuna og Gott kvöld frá í gær hér. Allt hljóðlaust ennþá.

En ég get ekki haft neina skoðun á því sem þarna var sagt því ég kann ekki varalestur. Ég er ekki viss um að þeir hjá RÚV séu búnir að átta sig á því hve margir treysta á útsendingar á netinu því þar virðist ekki vera vefvakt á kvöldin og um helgar.

Vettvangur dagsins 1 - Margrét, Gunnar, Haukur Már, Sigríður

 Vettvangur dagsins 2 - Sigríður Ingibjörg og Gunnar Axel

Ég held að það sé tilgangslaust að setja meira inn að sinni. Set þáttinn inn þegar búið er að laga þetta. Þeir mega þó eiga það hjá RÚV að netútsendingar eru ennþá í lit.

Viðbót:  Nokkrum mínútum eftir að ég birti færsluna var hljóðið komið á netútsendinguna þannig að síðustu tíu mínúturnar eða svo eru með hljóði. Einnig er komið hljóð á a.m.k. fréttir gærkvöldsins. Ég er mjög þakklát.

_________________________________________

Viðbót 2:  Mér barst tölvupóstur kl. 13:41 í dag og ég var rétt í þessu að fá heimild bréfritara til að birta innihald póstsins hér:

Sæl Lára Hanna

Þakka þér kærlega fyrir frábæra bloggsíðu. Þú stendur þig betur en bæði RÚV og 365 til samans.

Ég bý í Asíu og næ nánast aldrei að horfa á íslenskt efni vegna gallaðra útsendinga. Þetta er ömurlegt alveg. Nú þegar Silfrið er í gangi þá get ég séð mynd en fæ ekkert hljóð. Hélt fyrst að þetta væri tölvan mín og fór í bæinn á internetstofu og það var það sama.

Það ganga hamfarir yfir heima og maður er rosalega einangraður svona úti og treystir á RÚV og að þeir geri manni kleift að fylgjast með en svo er ekki. Ég er brjálaður alveg og þetta kostar alveg helling því maður verður að frá fréttir og fær þá símleiðis sem er ekki það sama og geta hlustað og horft.

Ég treysti því að þú framsendir þetta á starfsmenn RÚV. Það eru ömurlegt að ná ekki svona grunnþjónustu á tímum sem þessu. Geturðu gefið mér upp e-mail hjá einhverjum þungavigtarmanni hjá RÚV sem myndi láta sig þetta varða?

Ég veit um fólk sem er að reyna senda póst á kerfisstjóra RÚV víðsvegar úr heiminum til að gera athugarsemd við lélega þjónustu og  það fær póstinn strax aftur í hausinn. Maðurinn tekur ekki einu sinni við póstinum!

Hvað er í gangi? Ótrúlega lélegt og til háborinnar skammar.

Með vinsemd og virðingu,
Friðrik

 ________________________________________________

Því er við þetta að bæta að RÚV er í miklu fjársvelti og hefur líklega ekki bolmagn til að veita betri þjónustu. Það er stutt síðan þar gekk yfir niðurskurður, uppsagnir og samdráttur. Mér finnst að í svona ástandi sem nú er í þjóðfélaginu sé ekki vanþörf á að efla ríkisfjölmiðilinn og leyfa honum að starfa óáreittum fyrir pólitísku valdi og þrýstingi. RÚV er fjölmiðill allrar þjóðarinnar og yfirvöldum ber að haga málum þannig að hann geti gegnt skyldu sinni gagnvart almenningi.

Enn fjölgar á mótmælafundunum

Það mættu enn fleiri á Austurvöll í gær en síðasta laugardag. Stöðugt bætist við og alls konar hliðaruppákomur fara fram. Í gær var flottur borði hengdur niður eftir sama húsi og síðast, Alþingi var selt auk þess sem hópur kvenna klæddi Jón Sig í bleikar pjötlur. Allt í friði og spekt en sama var ekki að segja á lögreglustöðinni þangað sem hópur fólks fór eftir fundinn þótt ég efist ekki um að flestir hafi farið þangað í þeim tilgangi einum að mótmæla handtöku og fangelsun Bónusfánastráksins en ekki að vera með læti og skemma neitt. Ég hefði líklega þrammað uppeftir líka ef ég hefði haft tíma til þess og verið betur skædd, grunlaus um að lögreglan kynni ekki betri mannasiði og hefði ekki menn á sínum snærum sem væru betur að sér í annars vegar mannlegum samskiptum og hins vegar tilfinningu fyrir því hvað á við hverju sinni í hvaða ástandi. Þetta var hörmulegt í alla staði og ég held að Björn Bjarna, Halli Jó, Stefán og félagar þurfi að hysja rækilega upp um sig.

Mér finnst handtaka Bónusfánastráksins fáránleg aðgerð og tímasetningin fráleit. En, æ ég veit það ekki... kannski er ég bara orðin svona samhaldssöm á þessum síðustu og verstu, en eftir eggjakast unglinganna á Alþingishúsið og nú rúðubrot og fleira á lögreglustöðinni hef ég hugsað með mér: "Ég hef ekki efni á þessu. Hve mikið bætist nú við skuldasúpuna?" Við þurfum nefnilega að borga skemmdirnar, skattborgararnir. Ég er hlynnt því að fólk mótmæli eins og hver vill ef það a) truflar ekki mótmæli eða fundi annarra eða grefur undan þeim; b) ef það veldur ekki skemmdum á eigum almennings því það þurfum við jú öll að borga og c) slasi engan. Og nú er búið að klúðra málunum svo hressilega að ég og afkomendur mínir skuldum meira en nóg fyrir margar lífstíðir. Það er bara ekki á það bætandi. Kannski á maður ekki að hugsa svona og gefa dauðann og djöfulinn í kostnaðinn af þessu. Ég myndi alltént ekki sýta það fé sem færi í að lögsækja bankastjóra og útrásarbaróna fyrir þeirra glæpi og miðað við það eru eggjaslettur og rúða smámunir þótt ég geti ekki með nokkru móti lagt blessun mína yfir skemmdarverk af neinu tagi.

Ég gagnrýni fjölmiðla nóg til þess að muna það sem vel er gert. Stöð 2 var með beina útsendingu frá fundinum í dag, gott hjá þeim, en þeir hættu reyndar í miðju kafi og bentu á Vísi. Ég tók upp útsendingu Stöðvar 2 en fann hvergi upptöku af seinni hluta fundarins. Getur einhver bent mér á hana? Ég vona að það verði sent út beint frá borgarafundinum í Háskólabíói á mánudagskvöldið sem Ingibjörg Sólrún hlýtur að mæta á miðað við orð hennar á Samfófundinum í dag sem ég hengdi aftan við myndbandið af fréttaflutningi Stöðvar 2 um fundinn. Ég ætlaði að klippa inn fréttir RÚV líka eins og ég hef gert hingað til en RÚV fréttirnar á netinu voru hljóðlausar. Líka Spaugstofan og Gott kvöld. Ég beið í allt kvöld eftir að þetta yrði lagað en líkast til er enginn á vaktinni.

Það er nefnilega mjög athyglisvert að stúdera hvernig fréttir eru fluttar af mótmælafundunum, hvað er lögð áhersla á, hvað ekki og hvernig atburðirnir eru framreiddir. Bendi í því samhengi á færslu Salvarar. Auðvitað er auðveldast fyrir þá sem voru á staðnum að meta þetta, en hvað með alla þá sem ekki voru þarna? Hvaða mynd fá þeir af atburðum? Sanna eða stílfærða a la... hver? Mér fannst t.d. inngangurinn að fréttinni um mótmælafundinn afskaplega undarlegur - hafandi verið á staðnum og hlustað á alla ræðuna: "Mótmælendur voru hvattir til þess á Austurvelli í dag, að bera ríkisstjórn og þingmenn út úr opinberum byggingum eftir viku, hafi þá ekki verið boðað til kosninga og ríkisstjórnin farin frá." Mín fyrstu viðbrögð voru undrun. Vorum við ekki á sama fundinum, fréttamaðurinn og ég? Ekki það, að hugmyndin er fín - en var þetta uppistaða ræðunnar og það sem stóð upp úr? Ja... ekki hjá mér. En ykkur? Sagði einhver "æsifréttamennska"? Salvör kalla þetta "skrílfréttamennsku" og þetta er alþjóðlegt vandamál sbr. þessa frétt á vef BBC. Nei, getur þetta verið? Varla þegar ástandið í þjóðfélaginu er eins og það er, þá megum við ekki við slíkri fréttamennsku. Hér er upptakan af því sem sent var út af fundinum.

Og hér eru fréttir Stöðvar 2 í kvöld. Jón Sig í bleiku fékk sérumfjöllun og aftan við skeytti ég hrósi Ingibjargar Sólrúnar og þeirri ályktun sem ég dró af því.

Klippti svo sérstaklega út þessi skilaboð frá Herði Torfa.

Ég hafði á orði við einhverja ljósmyndara með flottar vélar og linsur á stærð og lengd við niðurföllin á húsinu hjá mér, þar sem við stóðum á palli að taka myndir, að ég væri hálf feimin við að draga upp mína litlu myndavél þar sem þeir væru með allar sínar græjur. Uppskar góðlátleg bros og það vottaði fyrir meðaumkun í svip þeirra. En ég tók nú samt nokkrar myndir.

Lengi lifi lýðræðið! - Hverju mótmælum við?

Féll einhver fyrir föstudagssmjörklípu Geirs og Ingibjargar Sólrúnar? Ég held ekki. Fólk er farið að sjá í gegnum blekkinguna. Blaðamannafundir þeirra síðdegis á föstudögum sýna svo ekki verður um villst að þau eru hrædd við laugardagsmótmælin. Þau halda fund klukkan fjögur eða fimm á föstudögum til að stinga dúsu upp í fólk í þeirri von að færri mæti á Austurvöll daginn eftir og til að fjölmiðlar hafi ekki tíma til að rannsaka hvað um ræðir. Kannski er þetta að ráði hins norska hernaðarsérfræðings Glitnis, hver veit? Lítum aðeins á orðalagið hjá þeim samkvæmt fréttum RÚV og lesið þetta í leiðinni:

"Umdeildum lögum um laun æðstu ráðamanna landsins verður breytt..." Lagabreytingar þurfa að fara í gegnum Alþingi. Hvernig geta þau fullyrt fyrirfram að þær breytingar gangi í gegn eins og samkomulagið í stjórnarflokkunum er þessa dagana? Er ekki þingræði hér... eða hvað?

"Því verður beint til kjararáðs að laun embættismanna, ráðherra og þingmanna verði tímabundið lækkuð." Það á að beina til kjararáðs... Hver segir að kjararáð fari eftir því? Er það ekki sjálfstætt og engu(m) háð? Þau afsaka sig að minnsta kosti með því þegar launin þeirra eru HÆKKUÐ.

"Loks á að hvetja hálaunahópa hjá ríkinu til að taka á sig tímabundnar launalækkanir." Hvetja hálaunahópa... jamm. Mjög líklegt til árangurs. Á þessum síðustu og verstu verðbólgutímum bíður fólk í röðum eftir að láta lækka launin sín! Er það ekki?

Hér er fréttin þar sem þetta kom fram.

Og hér er svo umfjöllun fréttastofu RÚV og Kastljóss um hernaðaráætlun stjórnvalda eftir efnahagshrunið. Hvernig norski hernaðarsérfræðingurinn, starfsmaður Glitnis í Noregi, skipulagði hlutina með það fyrir augum að almenningur fengi sem minnst að vita og fjölmiðlar hefðu engan tíma til að útbúa þó það sem var sagt - og alls ekki að sannreyna eða rannsaka nokkurn skapaðan hlut. Lýðræði í aksjón? Ég legg til að ALLIR fjölmiðlar taki sig saman og mæti ekki á næsta föstudagsfund. Ef ég væri fjölmiðill væri ég brjáluð yfir því að láta spila svona með mig!

 

Hér er frétt um hvernig útlán bankanna til eignarhaldsfélaga hækkuðu ótrúlega hratt og voru orðin tvöfalt eigið fé þeirra í haust. Er búið að handtaka mennina sem stóðu að þessum fjársvikum og ollu þar með hruni bankanna? Hefur einhver verið látinn axla ábyrgð? Ó, nei, en það er búið að handtaka piltinn sem dró Bónusfánann að húni á Alþingishúsinu um daginn. Þvílík forgangsröð réttlætisins!

Hér er verulega athyglisvert myndband sem G. Pétur Matthíasson, fyrrverandi fréttamaður á RÚV, setti á bloggið sitt í gær sem sýnir hann reyna að taka viðtal við Geir H. Haarde í janúar 2007. Lesið pistil G. Péturs hér. Í honum kristallast viðhorf ráðamanna og vandi fréttamanna. "Heldurðu að maður þurfi að svara öllu röfli sem upp kemur í þjóðfélaginu..." segir maðurinn sem kallaði mótmælendur skríl. Hann var fjármálaráðherra þjóðarinnar í aðdraganda efnahagshrunsins og er ennþá forsætisráðherra. Hann hefur ekki axlað neina ábyrgð á sínum þætti í efnahagshruninu - en er þó æðsti yfirmaður efnahagsmála á Íslandi.

Hver ætli axli ábyrgð á því sem hér kemur fram? Þetta er ekkert minna en skelfileg framtíðarsýn!

Og hér er myndband sem sýnt var í Kastljósi í kvöld. Hér sést að Íslendingum er ekki alls varnað þegar kemur að því að verjast, mótmæla og sýna samstöðu. En betur má ef duga skal, gott fólk! Stöndum með sjálfum okkur og afkomendum okkar - NÚNA!

Er ástæða til að mæta á mótmælin á Austurvelli klukkan 15 í dag? Hefur einhver axlað ábyrgð á örlögum heillar þjóðar? Finnst fólki að beita þurfi ráðamenn þrýstingi? Mætum öll á Austurvöll klukkan þrjú í dag! Látum rödd okkar heyrast og sýnum afstöðu okkar með nærverunni. Þetta eru friðsamleg en ákveðin mótmæli - og mjög þörf. Lesið þennan pistil - og þennan... Beitið gagnrýnni hugsun og berjist fyrir ykkur, börnin ykkar og barnabörnin!

Ólafur Ragnar og útrásin

Ég hef aldrei haft mjög sterkar skoðanir á Ólafi Ragnari Grímssyni, forseta Íslands, hvorki til eða frá... nema kannski hárgreiðslunni. Mér hefur aldrei fundist hann vera fulltrúi minn, hvorki innanlands né utan, og alls ekki eftir að hann byrjaði að messa um "hreina og endurnýjanlega" orku Íslendinga. Í þeim efnum þarf Ólafur Ragnar að vinna heimavinnuna sína betur. Ég held að það sé svolítið langt í að nokkur komist með tærnar þar sem Vigdís Finnbogadóttir hafði hælana í þessu embætti, þótt auðvitað hafi hún ekki verið fullkomin frekar en aðrir. Mér heyrist að flestir Íslendingar sem upplifðu forsetatíð hennar líti ennþá á hana sem Forsetann - með stóru effi.

Nú er mikið talað um samband og samskipti Davíðs og Ólafs Ragnars í tilefni af sögu forsetans sem er að koma út í bók. Vonandi fær maður tækifæri til að glugga í hana einhvern tíma. Ólafur Ragnar var gagnrýndur harðlega af ýmsum fyrir þjónkun við auðmenn í útrásinni, ferðalög í einkaþotum þeirra og hvernig hann smurði þá lofi við hvert tækifæri fullkomlega gagnrýnislaust. Ekki var forsetinn þó einn um þetta dálæti á útrásarbarónunum og þar ættu ráðherrar, þingmenn, ýmsir embættismenn og fleiri að líta í eigin barm.

Ólafur Ragnar ræddi ástandið í þjóðfélaginu og þessa þátttöku sína í blekkingarvef útrásarinnar í Kastljósi 13. október sl. Segja má að þetta hafi verið einhvers konar vísir að uppgjöri við þetta tímabil og eðlilega reynir forsetinn að fegra sinn þátt, það er svosem bara mannlegt þegar mistök eru viðurkennd. En lítum á viðtalið.

Í ljósi þessa er forvitnilegt að rifja upp fyrirlestur sem forsetinn flutti í fyrirlestraröð Sagnfræðingafélagsins 10. janúar 2006, fyrir tæpum þremur árum, þegar útrásin var á fullu skriði. Ég veit ekki hvort fyrirlestur þessi er birtur í bókinni, en þetta er líka sagnfræði og ber að halda til haga. Myndskreytingar eru mínar.

ÚTRÁSIN:
UPPRUNI - EINKENNI - FRAMTÍÐARSÝN

Fyrirlestur forseta Íslands Ólafs Ragnars Grímssonar
í fyrirlestraröð Sagnfræðingafélagsins 10. janúar 2006

Umræðan um útrás hefur birst okkur í mörgum myndum. Sumir ræða um hana sem afmarkað og skilgreint fyrirbæri, hjá öðrum gætir undrunar og efasemda, spurt er hvort þessi þróun fái staðist til lengdar, hvort hún sé byggð á sandi, glæfraspil sem komi þjóðinni í koll; fjármunir að mestu fengnir að láni og senn komi að skuldadögum.

Útrásin er þó staðfesting á einstæðum árangri Íslendinga, fyrirheit um kröftugra sóknarskeið en þjóðin hefur áður kynnst, ekki aðeins í viðskiptum og fjármálalífi heldur einnig í vísindum, listum, greinum þar sem hugsun og menning, arfleifð og nýsköpun eru forsendur framfara.

Útrásin er byggð á hæfni og getu, þjálfun og þroska sem einstaklingar hafa hlotið og samtakamætti sem löngum hefur verið styrkur okkar Íslendinga. Nauðsyn þess að allir komi að brýnu verki var kjarninn í lífsbaráttu bænda og sjómanna á fyrri tíð, fólkið tók höndum saman til að koma heyi í hús meðan þurrkur varði eða gerði strax að afla sem barst á land.

Það er forvitnilegt umræðuefni hvernig menning og saga móta útrásina, hvernig eiginleikar sem eiga sér rætur í arfleifð okkar gefa Íslendingum hugsanlega forskot á alþjóðavelli, hvernig vitund og venjur sem um aldir mótuðu samfélagið hafa reynst útrásarsveitinni haldgott veganesti.

Raunar má leika sér með þá hugsun að landnámsöldin sé á vissan hátt upphafið að þessu öllu saman og þjóðveldið hafi fært okkur fyrirmyndir sem efldu sóknaranda.

Hinir fyrstu Íslendingar voru sannarlega útrásarfólk, jafnvel svo afgerandi að þau sem nú gera garðinn frægan blikna í samanburði. Landnámsmenn yfirgáfu ættaróðul í öðrum löndum og héldu hingað í óvissuna, gerðu úr óbyggðum dölum blómlegar sveitir, lögðu grundvöll að samfélagi laga og réttar sem þúsund árum síðar vekur enn aðdáun víða um heim og varð reyndar grundvöllur sjálfstæðisbaráttunnar á sínum tíma, að ógleymdum bókmenntunum sem lýsa ævi og örlögum þessa stórbrotna fólks.

Liðssveitin sem hér nam land var hluti af samfélagi víkinganna, þjóðflokkum sem voru á árabilinu 800 til um 1000 víðförlasta fólkið í veröldinni, hikaði ekki við að sækja frægð og frama langan veg, fór um Evrópu alla, upp stórár Rússlands og til Miklagarðs, suður um álfu til Miðjarðarhafsins, yfir úfið haf til Íslands og Grænlands og dvaldi um skeið í Ameríku.

Þótt sagnfræðin sem skrifuð var í anda sjálfstæðisbaráttunnar hafi gert landnámsmenn að Íslendingum nánast strax við upphaf byggðar þá var raunin sú að fólkið sem hingað kom var hluti af menningarheild sem sótti nýjan efnivið á framandi lendur, hélt í langferðir í leit að betri tækifærum, bar í brjósti svipaðan útrásaranda og mótað hefur árangur okkar að undanförnu.

Sumum kann að þykja langsótt að tengja landnámstímann við greiningu á útrásinni en menningin á sér nú einu sinni djúpar rætur og þessi arfleifð eins og hún er túlkuð af samtímanum hefur mótað okkur öll. Þjóðarvitund Íslendinga er sprottin af frásögnum um fólkið sem hér kom fyrst og sjálfstæðisbaráttan gaf þessum tíma æðra líf. Þjóðveldið, menning þess og bókmenntir, lög og réttur voru kjarninn í sögulegri réttlætingu á kröfum Íslendinga um að vera metnir til jafns við aðrar þjóðir.

Samskiptin við önnur lönd aldirnar sem liðu frá þjóðveldistíma til lýðveldisára voru reyndra til muna meiri en oft er talið og einangrunin ekki eins afgerandi og stundum er látið. Vesturferðir höfðu einnig á sínum tíma mikil áhrif, einmitt í kjölfar þess að Íslendingar fengu stjórnarskrá og breytingar á landbúnaði og sjávarútvegi fóru að láta á sér kræla. Í Kanada og Ameríku kynntust landar nýrri veröld, framförum og tækni sem voru annarrar ættar en þekktist á Fróni, fluttu í bréfum ítarlegar fréttir af reynslu sinni, gáfu út bæklinga og blöð sem bárust hingað og létu til sín taka í framfarasókn. Stofnun Eimskipafélagsins með þátttöku þeirra var forsenda útrásar sem skilaði Íslendingum margvíslegum ávinningum á fyrstu tugum liðinnar aldar.

Öll þessi reynsla er sameign okkar og mótar viðhorf og hugsun á ýmsan hátt, gerir okkur kleift að nýta fljótt og vel tækifærin sem hin breytta heimsmynd færir okkur.

Lykillinn að árangrinum sem útrásin hefur skilað er fólginn í menningunni, arfleifðinni sem nýjar kynslóðir hlutu í vöggugjöf, samfélaginu sem lífsbarátta fyrri alda færði okkur, viðhorfum og venjum sem eru kjarninn í siðmenningu Íslendinga.

Útrásin á sér djúpar rætur í sögu okkar, heimanfylgjan sótt í sameiginlega þjóðarvitund þótt vissulega hafi breytingar í veröldinni lagt þar lóð á vogarskálar.

Endalok kaldastríðsins opnuðu öllum nýjar dyr, leystu úr fjötrum ótal krafta, skópu tengsl í flestar áttir, gerðu okkur kleift að sækja inn í lönd sem áður voru að mestu lokuð og eignast þar öfluga bandamenn.

Alþjóðavæðingin gerði heiminn að einu markaðssvæði og eyddi mörgum þeirra hindrana sem áður voru í vegi, gaf fyrirtækjum sem spruttu upp í litlum löndum tækifæri til að verða stór á skömmum tíma, jafnvel ná í fremstu röð á sínu sviði. Enn er þó verulegum hluta jarðarbúa vegna eymdar, sjúkdóma, menntunarskorts eða annarra erfiðleika meinað að njóta kostanna sem þessi breyting skapar.

Upplýsingabyltingin færði okkur ný tæki í hendur og gerði kleift að tengja saman einstaklinga og vinnustaði hvar sem er í veröldinni. Allir geta nú á sömu stundu átt sams konar aðgang að upplýsingum, hvort sem í hlut eiga tíu menn eða milljarður jarðarbúa, þótt fátækt og hindranir í krafti ríkisvalds komi enn í veg fyrir að hundruð milljóna geti nýtt sér þessa ávinninga. Hver og einn af okkur hinum getur hindrunarlaust komið hugsun og ætlan áleiðis hvenær sem er á sólarhringnum. Tækifærin til að skapa samvinnuheildir hafa aldrei verið slík; áhrifamáttur Gutenbergs bliknar í samanburði.

Þessari þróun hefur verið lýst í frábærri bók Thomasar Friedman The World is Flat en hið merka blað Financial Times kaus hana bestu bók liðins árs enda höfundurinn margverðlaunaður blaðamaður New York Times. Hann lýsir hvernig samspil upplýsingabyltingar og alþjóðavæðingar hafi gert að engu drottnunarvald sem risavaxin skrifræðisbákn stórra ríkja og framleiðslujöfra nutu áður. Nú geti hver og einn, unglingur í indversku þorpi eða frumkvöðull í íslenskri sveit, haft sömu áhrif til nýsköpunar og þeir sem að forminu til eru valdamenn, hvort heldur er í viðskiptalífi eða alþjóðamálum. Frumkvæði geti nú komið úr öllum áttum.

Sama hugsun hefur á undanförnum árum iðulega leitað á mig og ég reifað hana í samræðum við erlenda gesti sem biðja um skýringar á því sem þeir nefna íslenska undrið. Einnig hef ég leitast við að lýsa henni í erindum og málflutningi í ýmsum löndum, kannski einna fyrst á ítarlegan hátt í fyrirlestri sem ég hélt við Harvard háskóla fyrir tæpum fjórum árum og fjallaði um tækifæri smárra ríkja, bar heitið „Opportunities for Small States in the Age of Globalisation: The Icelandic Experience".

Að vísu má finna ræturnar að þessari hugsun í innsetningaræðu við embættistöku 1. ágúst 1996 en þar sagði ég meðal annars:

„Við eigum að vera bjartsýn þegar við hugum að möguleikum okkar sem þjóðar í náinni framtíð. Þróun heimsmála, vísinda og tækni er okkur á margan hátt hagfelld. Við blasir ný veröld sem einkennist fremur af opnum samskiptum en af lokuðum valdakerfum. Hæfni og hugvit skipta meira máli en stærð og styrkleiki. Hinn smái getur haft til að bera snerpu og knáleik sem oft dugar ekki síður en afl risans við að hagnýta tækni nútímans.

Við Íslendingar eigum því einstæða möguleika. Við erum allstaðar boðin velkomin til samstarfs við nýfrjálsar þjóðir og þróunarríki. Enginn þarf að óttast okkur vegna stærðar eða hugsanlegs yfirgangs. Einangrun vegna fjarlægðar og samgönguhindrana er að mestu úr sögunni og tækifæri bíða í öllum heimshlutum."

Það er ánægjulegt að geta nú litið til baka og borið vitni um að þessi framtíðarsýn er orðin að kraftmiklum veruleika, skapandi og ólgandi framrás sem fært hefur viðskiptalífi og vísindastarfi, listum og menningu okkar Íslendinga nýtt blómaskeið.

Í fyrirlestrinum við Harvard háskólann vakti ég athygli á að iðnbyltingin hefði skapað vaxtarskeið hinna stærri ríkja og fjöldaframleiðslan verið helsta tækið til sóknar. Upplýsingabyltingin og alþjóðavæðingin hefðu á hinn bóginn breytt leikvellinum og nýjungar gætu nú birst úr öllum áttum, frumkvæði einstaklinga og sköpunargáfa gert fyrirtækjum hvar sem væri í veröldinni kleift að verða á skömmum tíma áhrifamikið afl á heimsmarkaði. Andlegar afurðir, sérhæfð þjónusta og upplýsingakerfi sem yrðu til í smærri ríkjum gætu innan tíðar orðið arðbær á veraldarvelli. Vöxtur fyrirtækja væri ekki háður sömu hindrunum og áður var. Þau gætu í krafti alþjóðavæðingar fljótt orðið risavaxin. Ný öld færði smærri þjóðum tækifæri til að blómstra. Aldrei fyrr hefðu þær átt slíka möguleika á hagsæld og framfararsókn.

Í fyrirlestrinum benti ég einnig á að í hinu nýja hagkerfi heimsins gætu smáríki á ýmsan hátt verið vænlegur vettvangur til nýsköpunar. Þar væri auðveldara að sjá samhengi hlutanna, öðlast aðgang að upplýsingum og finna lausnir á flóknum vanda, skapa samvinnu ólíkra aðila án mikillar fyrirhafnar eða flókinna samninga.

Smáríkið gæti verið eins konar tilraunastofa, einkum á sviðum sem helst myndu setja svip á framþróun heimsins á komandi árum, sviðum sem byggð eru á hugsun og hæfni, frumkvæði og getu til nýsköpunar. Það sem reynist vel á smáum heimavelli gæti átt mikla möguleika á heimsmarkaði. Hin nýja heimsmynd geti fært smáum ríkjum nýtt blómaskeið og á margan hátt væri þróunin þeim hliðhollari en gömlum áhrifaríkjum.

Ég nefndi í lokaorðum að margt benti til að menning hefði í framtíðinni mikil áhrif á samkeppnishæfni þjóða heims, sköpunarkrafturinn yrði sá þáttur sem úrslitum réði, ekki fjárhagsstyrkur eða framleiðslugeta, því hægt væri að fá aðgang að slíku á auðveldan hátt. Nægir peningar væru til í veröldinni, en frumleg og skapandi hugsun af skornum skammti. Einnig að þessu leyti gætu hin smáu ríki öðlast lykilstöðu því sagan sýndi að nýsköpun og áfangar í þróun siðmenningar gætu birst með skýrum hætti í fámennum samfélögum. Flórens og Feneyjar á tímum endurreisnar, Aþena og Róm til forna myndu á okkar tímum teljast til smæstu ríkja heims.

Allt á þetta erindi í umræður um útrásina og ég hef hvað eftir annað áréttað mikilvægi menningar og siðvenja til skýringar á árangri Íslendinga; nýlega í erindum bæði í London og New York og nokkru áður í Kaupmannahöfn en í þessum borgum er oft spurt hvernig á því standi að íslenskir athafnamenn beri sigurorð af öðrum, nái árangri sem tíðindum sætir og það í greinum þar sem þjóðin var áður lítt að verki svo sem í lyfjaframleiðslu, fjármálastarfsemi og alþjóðlegum bankarekstri, í viðskiptum með tískuvörur og í smásöluverslun, í framleiðslu á gervilimum og í rekstri símafyrirtækja svo að nokkur dæmi sé nefnd auk flugrekstrar og markaðssetningar matvæla þar sem við hefðum áður sýnt hvað lítil þjóð getur gert.

Í erindum austan hafs og vestan hef ég stundum nefnt tíu eiginleika sem gert hafa íslensku útrásina glæsilega - og flestir eru þeir mótaðir af menningu okkar, samfélagi og arfleifðinni.

Í fyrsta lagi vinnusemi sem ef til vill er arfur frá samfélagi þar sem allir þurftu að leggjast á árar, bæði bændur og sjósóknarar, og ekki var spurt um tímafjölda þegar lífsbjörgin var í húfi.

Í öðru lagi áhersla á árangur frekar en feril ákvarðana, að ganga beint til verks og ljúka því á skömmum tíma, spyrja hvenær frekar en hvernig og láta sér ekki vaxa í augum þótt tíminn sé naumur.

Í þriðja lagi að eiga auðvelt með að taka áhættuna, að þora þegar aðrir hika, kannski vegna þess að lífi sjómannsins fylgir jafnan hætta og útrásin er eins konar róður á ný mið. Við vitum líka að ætíð er hægt að hverfa aftur heim til Íslands ef illa fer í leiðangrinum og eiga hér hið besta líf því öryggisnetið sem velferðarsamfélagið veitir okkur tryggir öllum sama rétt til menntunar og umönnunar óháð efnahag. Athafnamenn í sumum öðrum löndum verða hins vegar oft að leggja velferð fjölskyldunnar á vogarskálar áhættunnar.

Í fjórða lagi að flækjur skrifræðisbákna hafa aldrei þvælst fyrir okkur Íslendingum; við erum vön að eiga beint við einstaklinga. Kannski hefur smæðin blessunarlega komið í veg fyrir að virkisveggir skrifræðis risu hér; við höfum einfaldlega ekki haft mannskap til að hlaða þá.

Í fimmta lagi hin ríka áhersla á að treysta hvert öðru, að orðheldni sé mikil dyggð, enda formlegir samningar oft óþarfir í litlu samfélagi. Það gerir fólki kleift að vinna saman og ná árangri hraðar en þeir sem vanist hafa skriflegri og flókinni umgjörð um samstarf áður en verkið sjálft er hafið.

Í sjötta lagi hve auðvelt er að mynda samstarfshópa sem stefna að sama marki, að skapa iðandi keðju bandamanna í ákvörðunum og ná þannig forskoti á fulltrúa hinna stóru sem bundnir eru af þunglamalegu og flóknu kerfi.

Í sjöunda lagi hinn íslenski athafnastíll þar sem stjórnandinn sjálfur er í fremstu röð, líkt og skipstjóri í brúnni sem deilir örlögum og áhættu með áhöfninni. Fyrirtækin öðlast svipmót frumkvöðlanna, persóna hans eða hennar verður ráðandi afl og slíkt stuðlar að ábyrgð og forystu í ríkara mæli en þar sem stjórnendur standa í skjóli af stærri heildum.

Í áttunda lagi arfleifðin sem ég nefndi í upphafsorðum, landnámið og tími víkinganna, sem færði okkur fyrirmyndir, hið djúpstæða viðhorf að sá sem heldur á ókunnar slóðir verðskuldi heiður, að leggja á hafið og nema lönd færi virðingu og sóma. Athafnamenn okkar tíma eru ærið oft metnir á slíkan kvarða og litið á þá sem arftaka hefðar sem á sér rætur í upphafi Íslandsbyggðar.

Í níunda lagi og einnig þar eru tengslin við forna tíma skýr, Eddukvæðin, Hávamál: „Deyr fé,/ deyja frændur,/ deyr sjálfur hið sama./ En orðstír / deyr aldregi / hveim er sér góðan getur." Við vitum að mannorðið er dýrmætara en flest annað og slík hugsun er vænlegra leiðarljós um ókunna vegu á heimsmarkaði en regluverk eða flókin vegakort sem aðrir hafa samið. Það dugir Íslendingum lítt til sæmdar að brjótast áfram í öðrum löndum með aðferðum sem eru vafasamar því orðstírinn kann að tapast í slíkri för.

Í tíunda lagi áherslan á sköpunargáfu; virðing sem hinn frumlegi nýtur á heimaslóð og öndvegið sem skáldin sátu forðum hafa fylgt okkur um langan veg. Orðið athafnaskáld er lýsandi dæmi um hvernig þessi hugsun hefur fengið gildi í samtímanum. Þeim sem eru skapandi í hugsun, móta nýjan texta, nýja reynslu, nýtt verkasvið, nýjan athafnavöll er skipað í virðingarsess.

Skáldgáfa, sköpunargleði í fjölbreyttum myndum, hefur alltaf verið styrkur Íslendinga og það nýtist okkur vel í nútímanum enda hafa margir kunnáttumenn fært fyrir því rök að það sem á ensku er nefnt „creativity" verði í vaxandi mæli ráðandi um afkomu og árangur þjóða, afdrifaríkara en fjárhagsstyrkur eða framleiðslugeta.

En sköpunarkrafturinn er á engan hátt sjálfgefinn. Hann verður ekki til í krafti reiknilíkans eða sóttur í bankahólfin. Sköpunarkrafturinn er afrakstur menningar, afurð samfélagsins, þjóðarminnis og margs konar hefða. Hann er gjöf sem fyrri ár og aldir hafa fært nútímanum og verðmætasti höfuðstóll útrásarinnar.

Gestir sem skoða Ísland með glöggum augum undrast sköpunarkraftinn sem hér birtist, ekki aðeins í viðskiptalífi og umsvifum athafnaskálda, heldur einnig í listum og menningarlífi, í vísindum og rannsóknarstarfi.

Íslenskt listalíf hefur aldrei fyrr staðið í slíkum blóma og útrásin er einnig þar boðorð dagsins.

Íslensk tónlist er orðin víðkunn í veröldinni, verk tónskálda, söngvarar, hljómsveitir, bæði Sigur Rós og Sinfónían, og fjölsótt tónlistarveisla Iceland Airwaves er tákn um gróskuna meðal unga fólksins.

Íslensk myndlist vekur í vaxandi mæli áhuga kunnáttufólks í mörgum löndum og útrás málaranna hefur opnað þeim nýjar leiðir. Aldrei hafa jafn margir íslenskir rithöfundar átt traustan lesendahóp utan landsteinanna og nýsköpunin í bókmenntunum er jafnóðum komin á erlendar tungur. Hin unga kynslóð leikhúsanna hikar ekki við að leggja Lundúni að fótum sér og Íslenska dansflokknum er reglulega boðið að sýna í ýmsum löndum. Kvikmyndagerðin er í vaxandi mæli alþjóðleg og erlendir stórleikarar birtast nú í íslenskum myndum.

Útrásin hefur einnig umskapað háskólana, vísindastarfið og rannsóknirnar. Víðtæk samstarfsnet við fræðimenn í öðrum álfum setja nú svip á þekkingarsamfélagið. Framlag Íslendinga til nýsköpunar í vísindum og tækni er umtalsvert og í mörgum greinum. Það var staðfesting um nýja tíma að forseti Indlands skyldi á liðnu ári óska eftir því að í opinberri heimsókn hingað yrði dagskráin einkum byggð á árangri sem náðst hefur með íslensku vísindastarfi. Tengsl okkar við Indland og Kína, en líka Bandaríkin og evrópskar slóðir, byggjast í æ ríkara mæli á útrás vísindanna, á nýsköpun þekkingar sem er öðrum nauðsynleg til framfara á þeirra heimaslóð.

Útrás og sköpunarkraftur eru burðargreinar af sama meiði og hvorug getur án hinnar verið.

Það er einnig merkilegt og kann að vera kjarni máls þegar leitað er skýringa á útrásinni að á Íslandi er skapandi gerjun á ólíkum sviðum - í viðskiptum, vísindum, menningarlífi - og umsvif og nýsköpun á einu þeirra hafa áhrif á önnur; hin gagnkvæmu áhrif mynda skapandi heild. Smæðin gerir það að verkum að gerendur á öllum sviðum - athafnafólk, listmenn, vísindamenn og rannsakendur - eru í nánara samneyti en tíðkast víða annarsstaðar, blanda geði á ýmsan hátt og tengjast hringiðu daglegs lífs á gamla Fróni. Í öðrum löndum byggja stærðin, mannfjöldinn og hefðirnar múra og skipa fólki á ólíka bása sem kunna að hindra gagnkvæm áhrif.

Að þessu leyti er Ísland á vissan hátt samfélag renaissansins, endurreisnar, þar sem blómaskeiðið byggist jöfnum höndum á viðskiptum, vísindum og listum, samfélagi fólks sem skarar framúr á ólíkum sviðum.

Reynslan hefur sannfært mig um að návígi viðskipta, vísinda og menningar hér á heimavelli er mikilvæg skýring á árangri útrásarinnar; hin gagnkvæma vitneskja um afrakstur á einu sviði hvetur til atorku á öðru; sköpunarkraftur eins sækir næringu í það sem vel tekst hjá öðrum. Án þessa nána sambýlis viðskipta, vísinda og lista yrði útrásin aðeins svipur hjá sjón.

Forsenda hins glæsilega sóknarskeiðs er þó umfram allt menntunin sem hin yngri kynslóð hefur hlotið, fólkið sem nú er á besta aldri. Íslendingar hafa kappkostað að veita öllum aðgang að langskólanámi og á síðari áratugum hafa þekking og þjálfun verið sótt til margra landa, fólk farið til náms við hin bestu lærdómssetur. Útrásin byggir á að læra af öðrum, sjá tækifærin sem víða gefast, flytja heim þekkingu og reynslu sem kunna að verða að nesti í næsta leiðangri.

Aldrei fyrr í sögu okkar hafa Íslendinga stundað nám í jafn mörgum löndum og í jafn fjölþættum greinum og sú ánægjulega staðreynd að þorrinn snýr aftur heim hefur skapað hér sífelda gerjun á þekkingarsviði; hið nýjasta er sífellt að ögra því sem fyrir er í fleti. Við fáum til okkar rjómann af því sem þekkist í fremstu lærdómssetrum veraldarinnar og hinir eldri þurfa að vera á tánum til að standast nýliðum snúning.

Í þessum efnum er smæðin okkur einnig ávinningur því í stærri löndum er tilhneiging til að fara ekki út fyrir túngarðinn heima, en við vitum vel að „Sá einn veit / er víða ratar", svo aftur sé vitnað til Hávamála. Við erum neydd til að leggja lönd undir fót og færum svo lærdóminn með okkur heim; þannig var það á blómaskeiði ritlistar og fræða á tólftu og þrettándu öld og þannig er það enn á okkar tímum. Ísland er vettvangur sífelldrar endurnýjunar á þekkingarsviði og gerjunin og nýsköpunin sem í kjölfarið kemur hafa lagt grundvöll að útrásinni.

Þegar spurt er um framtíðarhorfur, hvort útrásin muni daga uppi eða halda áfram á sóknarbraut, þá felst svarið fyrst og fremst í menntuninni. Verður háskólum og þekkingarsókn til annarra landa áfram gert kleift að standast ítrustu kröfur? Verður mælikvarði á heimsvísu áfram markmið í menntastefnu Íslendinga?

Svarið er líka fólgið í því að vel sé hugað að undirstöðum, að hin metnaðarfulla útrásarsveit haldi ávallt áttum, glati ekki jarðsambandi þótt vel gangi, meti áfram að verðleikum samfélagið sem þau hefur fóstrað og komi fram af virðingu og sanngirni ekki aðeins við íslenska þjóð heldur einnig við íbúa annarra landa, gleymi ekki að útrásin byggir í grunninn á sögu, menningu og siðviti Íslendinga.

Hin fjölþætta útrás sem orðið hefur drifkraftur nýsköpunar á mörgum sviðum hefur alla burði til að verða veigameiri í framtíðinni; hún getur skapað undirstöður blómlegrar tíðar og haft jákvæð áhrif á hagsæld allra íbúa landsins, á allar byggðir, stéttir og starfsgreinar. Útrásin er ekki einkamál þeirra sem ryðja brautir. Hún litar samfélagið allt, opnar augu landsmanna fyrir tækifærum á mörgum sviðum, dregur fram það sem gerir Íslendinga í stakk búna til að eflast og styrkjast í veröldinni. Hin breytta heimsmynd er okkur hliðholl og tækifærum fjölgar ört.

Blómaskeið með rætur í útrásinni - blómaskeið í viðskiptum, vísindum og listum - er sú framtíðarsýn sem hæglega getur orðið að veruleika og þótt ætíð sé gott að hafa varann á sér, efast um ágæti þess sem fyrir augu ber og árétta nauðsyn þess að stoðir útrásarinnar verði áfram traustar, bendir fátt til annars en að útrásin muni á komandi árum færa okkur sífellt nýja landvinninga og gefa öllum Íslendingum kost á að njóta betra lífs.

Útrásin hefur margháttuð áhrif á líf þjóðarinnar, líka fólksins sem finnur ekki í fljótu bragði samhljóm með fréttum af landvinningum í fjarlægum löndum. Hún hefur leitt til þess að lífskjör Íslendinga hafa batnað þótt margir landsmenn búi því miður enn við þröngan kost. Útrásin getur, ef vel er á haldið, skapað hér meiri hagsæld en við höfum áður haft í augsýn.

Helsti ávinningurinn er þó fólginn í því að útrásin veitir ungu fólki ótvíræða sönnun þess að besti kosturinn er að sameina íslenskar rætur og athafnasemi á alþjóðavelli, að krafturinn sem Ísland gefur er vænlegt veganesti, að hægt er að vera í senn skapandi Íslendingur og áhrifaríkur heimsborgari.

____________________________________________

Rúsínan í pylsuendanum fyrir þá sem nenntu að lesa alla leið hingað er umfjöllun um fyrirlesturinn á Kistunni eftir Sigurð Gylfa Magnússon. Sigurður Gylfi segir m.a. í umsögn sinni:

"Ræða Ólafs Ragnars var nefnilega pólitísk ræða. Hann skipar sér í flokk með þeim hópi fólks sem nefnast nýkapitalistar og hafa verið á sveimi um heiminn allt frá síðari hluta níunda áratugarins og fram til dagsins í dag. Í kjölfar Reagan tímans í Bandaríkjunum lék þessi lýður lausum hala, ruddist inn í rótgróin fyrirtæki og splundruðu þeim og gengu út með ofsagróða. Eftir sátu oft tugþúsundir starfsmanna sem unnið höfðu hjá þessum sömu fyrirtækjum með sárt ennið og atvinnulaust. Hollywood framleiðendur hafa gert þessu tímabili í sögu heimsins - tímabili græðginnar - ágæt skil í myndum eins og Wall Street þar sem Michael Douglas lék aðalhlutverið ásamt fleiru góðu fólki.

Heldur forseti Íslands virkilega að þessir einstaklingar sem eru að ryðjast inn í fyrirtæki í útlöndum í nafni „Íslensku útrásarinnar" og kaupa þau upp og selja svo aftur séu eitthvað öðru vísi innrættir vegna þess að þeir séu „strákarnir okkar" - afkomendur víkinga, landkönnuða og uppfinningamanna, eins og hann komst að orði árið 2000?

Ég velti fyrir mér á þessum fyrirlestri í hádeginu í dag, þegar forsetinn var að telja upp þá eiginleika sem hann taldi sig finna í fari Íslendinga og að framan eru nefndir, hversu stórt hlutverk minnimáttarkenndin léki í skýringum ráðamanna - og reyndar einnig fjölmiðlafólks - á ágæti Íslendinga. Ég er ekki frá því að hún hafi verið allt að því yfirþyrmandi þáttur í málflutningi Ólafs Ragnars Grímssonar í hádeginu hjá Sagnfræðingafélagi Íslands."

Stórustu pissudúkkur í heimi

Hér er tíu mínútna myndband með viðtali við John Mynderup, blaðamann á Ekstrablaðinu í Danmörku. Hann leiddi lítinn hóp rannsóknarblaðamanna sem fór ofan í saumana á eignamyndun og -tengslum íslenskra fyrirtækja og banka. Blaðið birti svo samantekt sína við lítinn fögnuð þessara fyrirtækja og ráðamanna á Íslandi eins og frægt varð.

Þetta er dæmi um einkaframtak Íslendings sem varði bæði fé og miklum tíma í að kanna mál sem honum fannst vanta umfjöllun um í íslenskum fjölmiðlum. Viðtalið var miklu lengra og vonandi fáum við að sjá meira á einhverri sjónvarpsstöðinni.

Forsætisráðherra fabúlerar

Býður sig einhver fram í að greina þetta viðtal, benda á mótsagnir, rangfærslur, vitleysu, pólitískt kjaftæði, skjóta inn spurningum, ganga eftir skýrari svörum og bara almennt að koma vitinu fyrir forsætisráðherra...? Það gæti mögulega verið umbun í boði ef vel tekst til.

Í framhaldi af þessu viðtali bendi ég á þennan pistil á nýjasta vefmiðlinum, Smugunni og óska aðstandendum hans til hamingju með von um beitta umfjöllun um ókomna framtíð.

Spilling á spillingu ofan

Ég renndi yfir Moggann og viðskiptablað Moggans í morgun. Þar kennir ýmissa grasa og ég set hér inn nokkrar greinar sem enginn má missa af og ég mæli með að fólk lesi vandlega. Hve lengi ætla yfirvöld að haga sér svona? Hve lengi komast þau upp með þetta? Þrjár greinar þarf að smella á til að fá læsilega stærð.

 

 

Þrumugrein Hallgríms Helgasonar

Hallgrímur aftur - nú með þrumugrein í Fréttablaðinu í dag. Ég get ekki séð eina einustu setningu sem ég er ekki sammála.

Æemmeff og Haraldur veðurfræðingur

Veðurfræðingar hafa sumir hverjir verið áberandi í þjóðlífinu, einkum þeir sem koma fram í sjónvarpi og hafa skopskyn. Vér miðaldra munum eftir Trausta Jónssyni sem varð goðsögn í lifanda lífi og þurfti einhverju sinni að gefa út tilkynningu um að fregnir af andláti sínu væru stórlega ýktar.

Siggi stormur er auðvitað löngu orðinn landsfrægur og ég bíð ennþá spennt eftir að hann byrji aftur með Veðurmolana sína á sunnudagskvöldum. Það hefur ekki bólað á þeim eftir sumarfrí.

Í allri fjármálaumræðunni undanfarið hefur pirrað mig óstjórnlega þetta "æemmeff" tal í öllum, jafnt fréttamönnum, stjórnmálamönnum, hagfræðingum og öðrum sem hafa tekið sér enska skammstöfun Alþjóðagjaldeyrissjóðsins í munn - og geta ekki einu sinni íslenskað hana og sagt "iemmeff".

En á laugardaginn var veðurfræðingurinn Haraldur Ólafsson með lausn á málinu undir lok veðurfréttatímans á RÚV. Það er nokkuð ljóst að Haraldur hefur bæði húmor og máltilfinningu. Ég legg til að þeir sem þurfa að tjá sig opinberlega um téðan sjóð taki Harald sér til fyrirmyndar, fari að tillögu hans og tjái sig um sjóðinn á íslensku.

Hvítþvottur Davíðs og viðbrögð við honum

Hér er ræða Davíðs Oddssonar sem hann flutti á fundi Viðskiptaráðs í morgun í hverri hann hvítþvær sjálfan sig og Seðlabankann, ýjar að ýmsu og segir annað sem mér heyrist að sumir túlki sem hótanir. Og hann segist vita af hverju Bretar brugðust við eins og þeir gerðu. Auðvitað var það ekki vegna orða Davíðs en ekki upplýsti hann um ástæðuna.

Það hefur verið fróðlegt að fylgjast með viðbrögðum við ræðu Davíðs og bendi ég þar á hádegisfréttir Ríkisútvarpsins, síðdegisfréttirnar sem og Síðdegisútvarpið á Rás 2. Geir, Össur, Björgvin G. og fleiri koma af fjöllum eins og jólasveinarnir og kannast ekki við neitt. Þegar þetta er skrifað stendur enn yfir fundur Samfylkingarinnar um ræðu Davíðs.

Maðurinn má bara ekki opna munninn, þá gerist eitthvað. Vonandi fréttist þetta ekki til útlanda. Þessu tengt bendi ég á stórfínan pistil Ólínu Þorvarðardóttur hér. Þessu ótengt bendi ég á þetta.

Fréttir sjónvarpsstöðvanna, Ísland í dag og Kastljós voru undirlögð af ræðu Davíðs í kvöld. Hér fyrir neðan má sjá og heyra viðbrögð ýmissa við ræðu Davíðs og hér er fréttaskýring eftir Björn Vigni Sigurpálsson á Mogganum. Ég bæti líka við slóðum á kvöldfréttir Ríkisútvarps og umfjöllun Spegilsins í kvöld. Sú umfjöllun er líka í tónspilaranum hér á síðunni merkt: Spegillinn - Ingvi Örn Kristinsson um ábyrgð Seðlabankans o.fl.

Byrjum á fréttum Stöðvar 2.

 

Þá eru það fréttir RÚV.

 
 

Næst er Ísland í dag.

 

Og að lokum Kastljós.